Kamertjeszonde

Twee deuren verder kleedde Piet.

„Kom binnen, kom binnen!”

’t Was er vol. Piet zat te zes-en-zestigen met drie artisten. Nog een paar keken toe. In de haast werd er voorgesteld;... Her die .... Mister die .... — „Vijf en twintig gulden kiet of dubbel!” — Dat gaf ’n groote stilte. Zachjes deunde de muziek, bromde ’t applaus uit de zaal. Bijna in volkomen stilte ritsden de kaarten op de tafel — „ .... En veertig!”, zei Piet, die met groote oogen, anders heel rustig, speelde. — „Jij b-b-b-b-oft,” stotterde de kleinste. — „O, hij stottert alweer!” — „Hahaha!” — Allemaal lachten ze. Waarom begreep ik niet. Met zenuwachtige haast schudde de kleine de vette kaarten. — „Wa’s troef?” — „Klaveren.” — „Wel godverdomme! Nou trommelt-ie alwéér!” — „Troef aas!”.... — Weer die zonderlinge stilte met ’t gerits van de kaarten, 't zwakjes aanwrijven der muziek. Piet zat onbeweeglijk. Z’n oogen die tweemaal zoo groot leken, waren in staag geflikker van de eene kaart naar de andre. De athleet naast 'm keek met pijnlijke wegkrimping der oogen — ’n klein endje sigaret smeulde tusschen zijn dikke lippen. De Engelsche muzikale clown rookte z’n meerschuimen pijp, spuwde op den grond, smeet kaarten bij met driftige rukjes. De kleine, zenuwachtig, rood, was telkens in bevende afwachting, van de kaarten. — „En twintig !” — „Knave of clubs !” — „Hé je ’n geen ruiten ?” — „No.... Ace of hearts!” — „Godverdomme .... Wat ’n tegen-tippel!” — „Nom de Dieu.... Quelle chance !” — „II gagne toujours avec son air de petit Jésus!”— „En harten heer! En harten vrouw!” — „Be quick ! Be quick !” — „ ... K ... k . .. k .. . k ... an mij niet v...v...v... verdomme” ... — „Kijk is hoe ver Lise staat, Willem?” — „Wa’s troef?” — „Ten of diamonds! How do you say that in Dutch?”.... „Nou niet lullen! Kom uit!” — De kaarten schuren, klitten op elkaar. De muziek zoemt, soms met heel ver gestommel. De athleet hoest met ’t endje sigaret in den mond. De asch tippelt op z’n nieuwe das met de nieuwe doekspeld. De eerste slagen gaan in stilte. Klets, ’n kaart op tafel. Klets, ’n ander ’r bovenop. Tegen ’t eind, als ze ’t spel zoowat overzien, worden ze luidruchtig, komt er woede over de gezichten. Piet’s oogen schitteren, de athleet zit rechtop, de clown buigt zich voorover, de kleine wrijft de vuile vingers over z’n kaarten. — „Queen of diamonds!” — „Daar heb ik ’n heer