Kamertjeszonde

91

„Ik wil niet dat je d’r helpt, Alf!”

„Ik blijf ’r liever buiten, Georgine,” zeg ik glimlachend-verlegen. „Der Herr ist viel zu anständig für dich!”

„Dan toch zeker ook voor jou!”

„Maken jullie nou geen ruzie om ’n kleinigheid!”

„lek maak kein roezie.”

„Lisie ! Lisie ! Kom vooruit nou! ’t Doek is al neer! Vooruit Vooruit!”

„Ja, iek kom! lek kom!”

„Vooruit dan !” —, schreeuwt Piet achter de deur.

„Ja, iek kom!”

„Zoo’n échte moffin,” zegt Georgine: „zoo’n typische moffin. Hé-je nou niet gemerkt dat ze je in w^tou palmen met d’r hoere* streken .... „Maak u dat voor mijn eens vast asjeblief” .... met zóó’n zoeten pruimenmond!... . Ze zijn allemaal valsch moffinnen .... Je kent ze geen van allen vertrouwen .... Je mot voor d’r oppassen, hoor. Ze heeft laatst in ’n hotel zes zilveren lepeltjes gemoerd. En die kerel van d’r bedriegt ze met open oogen.... Groot gelijk dat-ie ’r slaat.... Zoo’n loeder!”

.... „Waarom maak je je nou zoo kwaad?”

„Nou ja! Ik kan die kunsten niet zien .... „Maak u dat voor mijn eens vast alsjeblief” .... „alsjeblief” .... En dan zoo tegen je lachen in de spiegel met d’r valsclie tanden !. ... Hoe von je dat ’k voordroeg?”

.... „Je belletje zit los”....

.... „Niet erg bizonder, hè ? As d’r iemand van me kennissen in de zaal is, voel ik me altijd gegeneerd .... Weet je wat 'k dacht, toen ’k je niet meer in de zaal zag, zeg?”

„Nou?”

„Dat je toch naar ’n bloemenwinkel was gegaan . . . . Hè-’kgoed gerajen ?”

„Néé. — Wat ben je wanhopig-kinderachtig, Georgine.”

„’t Is om duvels te worden met jou, zoo’n harde kop as je heb !” „Dank je.”

„Waar ga je terwijl ik zing?”

„Dat weet ik nog niet.”

„Ga maar zoolang bij Piet in de kleekamer. Boven is toch geen plaats.

„O. Da’s zeker om me weg te hebben?”

„Geef me handschoenen is an.”