Kamertjeszonde

90

gezicht met de geverfde oogen, lippen, ooren. Wat is ’n vrouw zoo léélijk.

„Mag iek jou schmink eens gebruiken?”

„Hier hebbie de doos.”

Lisy buigt in ’t volle licht van den gasbrander, strijkt onder de wimpers, over de wenkbrauwen. Het licht plast op het witte vleesch van haar schouders en armen, op de rondingen der opbollende borsten, ’k Vind haar zoo wel frisch met haar meisjesgezicht en haar zwarte oogen.

„Blijf je hier vannacht, Alf?” vraagt Georgine die in den spiegel mijn oogenlijn volgt.

Weer Alf. Waarom is ze zoo vrindelijk?

„Dat weet ik nog niet.”

„Toe nou.”

„’k Zal is zien.”

„Wat zit je snor miserabel. Geef de vaseline is an, Lisy.... Zit nou effen stil.... Zoo met punten.... Ziet-ie ’r zoo niet duizendmaal beter uit?”

Ik kijk naast Lisy in den spiegel, wrijf ’t goed weg met m’n zakdoek.

„’k Zie ’r uit als ’n kelner!”

„Laat nou zitten !”

„Voor geen geld,” lach ik.

„Narigheid!”

„Maak u dat voor mijn eens vast, alsjeblief.”

Ik probeer ’t openingetje van ’t gouden slot te vinden.

„Nicht so kriebelen ien mijn nek.”

„Vraag ’t hem dan ook niet,” zegt Georgine bits.

„Maag iek iem nicht vragen um” ....

„Nee. Da’s niet noodig. Ik hou niet van die kunsten!”

„Was künste ? Bist ja rein verrückt!”

„Jij zal zoo verrückt zijn ! An vrinden van mij heb jij niks te vragen. Ik vraag an jouw vrinden ook niks.”

„Ja ! Da bist anstandig ! Haliaha !”

„Daar kan jij ’n puntje an zuigen.”

„Du bist ja frech! Zal iek mal vertellen”....

„Vertel wat je wil! Jij heb hèm niet te vragen je ketting vast te maken. Dat doet de een e vriendin niet met de ander.”

„Has Du nicht mit dem kleinen Offizier intrigïrt ? Du! Du! Jij heb mijn nieks te leeren!”