Kamertjeszonde

„Daar kè-je me ’n dol pleizier mee doen. As je me hart wil stelen” ....

„Ik hou niet van die dingen.”

„O! Hij ⁷s weer zwaar op de hand! Da’s nou toch zoo’n zwaar op de hande, Piet. Jammer dat jij geen dominee geworden ben!” „Met ’n bouquet,” zegt de komiek en knipoogt glimlachend naar mijn kant: „met wat blommen doe je ze altijd pleizier. Ik steek liever ’t geld in me zak.”

„Toe nou. As je ’n jongen zendt naar de bloemenwinkel in de Hoogstraat kan d’r nog best een gemaakt worden. Wees nou is lief!”

„Nee. Ik hou niet van jouw soort lievigheid, ’k Gooi liever ’t geld in ’t water.”

„Hè, wat aardig als ’n vrouw je wat vraagt!”

„Wat heb je er an!”

„Vraag maar an Lisy wat je ’r an heb!”

„Ja, dat ies wahr,” zegt de Duitsche.

„Zou ’t vol worden ?”, vraag ik ontwijkend.

„Goed Goed,” zegt de komiek.

„Nou zul je is zien dat ik succes heb, zeg. Heb ik niet altijd succes, Piet? In Den Haag magge ze me wel. De laatste keer kwamen d’r kaartjes achter van Baron Rengers en van luitenant Bol. Heb ik ’t tweede of ’t derde nommer, Piet?”

„’t Tweede.”

„Motten we nog niet eten?”

„Bij zessen. Dr zal wel haast opgedaan worden.”

„As u bij ons achter wil komme,” zegt de komiek, „ga u maar achterdoor en vraagt naar me.”

„Mag iedereen zoo maar komme ?”

„Iedereen niet! Kan je begrijpen. Maar as vriend van Sjorsjien.” „Nou dat vin ik wel is aardig. Nog een bittertje ?”

„Je mot nooit afslaan heeft me moeder me geleerd.”

„Dames en heeren, de tafel is gedekt!”

We staan op. Georgine blijft wat achter.

„As je me geen bouquet zendt ben ik voor eeuwig kwaad.” „Wees toch niet kinderachtig. Ik doe ’t niét. Als ik een keer iets zeg” ....

„Doe ’t dan voor Lisy en Piet” ....

„Nee.”

„Zoo’n rare galant als jou héb ’k nog nooit gezien!”