Kamertjeszonde

80

„Ik ben jouw galant niet. Ik hou niet van kunstjes! ’ „Ansteller !”

An tafel is 't héusch-gezellig. Net als ik dacht. De zwarte joden-commis voyageur met den kroeskop lanceert moppen. Zakkie, de ander, aan den overkant zit stiekem o zoo-googem af te luisteren wat ik spreek met Georgine en Lisy. Ze hebben in de gaten dat 't „artisten” zijn, beginnen over ’t tooneel te praten. Piet laat zich door Zakkie een glas bier offreeren en brengt eenige consternatie te weeg door de vraag aan z’n buurman — ’n heel nette handelaar in insectenpoeder — of-die hem de zand-sodemietertjes is wil doorgeven. „Wat zijn dat ?” vraagt Zakkie. — „Weet je niet wat zand-sodemietertjes zijn? Zoo noemen we in België de aardappelen.” — „O.” — „O.” — En ze grinnikken zachies om Piet z'n droogkemiekiglieid. Madame Lisy heeft me in minder dan geen tijd honderd dingen verteld. Zij leeft met *n man, die haar duiven, kippen en varkens dresseert. Hij schijnt haar ook te dresseeren. Na de soep weet ik al dat hij haar ranselt. — „Wenn die Schweine nur erst dressiert sind, laat iekihn stikken, den Scheiszdreck!’’ Zij heeft alles in eigendom. „Geen rothen Heller ist von ihm, aber er verstaat die Dressur. Aber eine Frau zu hauen, so ein Schweinhund!” Georgine is zenuw-achtig-opgewonden. Zij lacht om alles. — „Wat heb je n ringen an”, zeg ik. Ze draagt er drie met kleine en groote steenen.

„Die heb ik van n kennis van me.”

„En die ?”

„Die .... Dat weet ik niet meer. Dié heb ik gekocht.”

„Waar is je trouwring?”

„Bij Oom e Jan.”

„Hahaha!”

„Je most me is zoon bracelet geven van verguldzilver. Dr liggen d r zulleke mooie in de Wagenstraat. Niet eens zoo heel duur.” „Daar ben ik te arm voor.”

„Maak mij dat wijs!”

„Ik heb meer beeren dan contanten.”

„Nou ja.”

„En ik hou er niet van om gevraagde dingen te geven.” „Jezus, wat mot je met jou voorzichtig zijn!”

„Wor je daar kwaad om?”

„Jij mot nog leeren met vrouwen om te gaan. Zóo zal nooit n vrouw van je houen.”