Kamertjeszonde

die vlooienknapper?” — „Van die vlooienknapper? Nee”... — Da’s 'n verdomde goeie”. .. — „Hou nou je mond'⁷.., — „Nee vertel jij ’m maar. Jij doet ’t béter dan ik.” — „Eerst nog ’n bittertje .... Schud jij de steenen.... Rebecca die wou net in d’r bed stappen, toen ze ruzie met Leip kreeg. Jij mot de kaars uitblazen zei Leipie. Als ’k mesjogge ben zei Rebecca, da’s jouw werk van iedere avond. Nou ik verdom jou, zei-hij. ^?n Kwartier lang scholden ze mekaar uit. Toen werd Rebecca zoo nijdig, dat ze ’m voor vlooienknapper uitmaakte. Vlooienknapper! Vlooienknapper! Zeg dat nou nog is, zei Leipie woedend. Vlooienknapper! Heb nou nog is ’t lef! Vlooienknapper!, zij weer. Zal je je schmoel houën ? Vlooienknapper! Kwaadaardig smeet-ie d’r van de trappen. Met ’n gebroken poot lee ze benejen. Zoo, zei Leipie. Vlooienknapper! Vlooienknapper! Vlooienknapper!, gilde Rebbecca. Wil je je bek houen? riep Leip nog is. Vlooienknapper! Leipie holde de trap af, pakte d’r in d’r nek, smeet ’r op straat. Vlooienknapper ! Vlooienknapper! Hou je je schmoel, ja of nee, schreeuwde die. —Vlooienknapper! Vlooienknapper! Vlooienknapper! Wel-ver-domd zei-die. Razend sleepte die d’r bij d’r lurven naar ’t kanaal — ze woonden bij den Kanaal weg en gaf d’r ’n douw. Ze dreef eerst op d’r rokken en gilde: Vlooienknapper! Vlooienknapper! Vlooi-en-knap-perrr! Toen zonk ze langzaam. D’r hoofd was nog boven water. Vlooienknapper! Hou je nou je bek? Vlooienknap !..... D’r hoofd zonk weg. D’r handen staken nog boven ‘t, water uit. En toen in d’r doodstuip knapte ze nog met de nagels van d’r duimen en nog is en nog is, tot ze heelemaal zakte!” — „Héhéhé!” — „Hahaha! Hahahaha!” „Héhehehe!” — Die ’t vertelde was ’n zwarte joden commis-voyageur met ’11 verwarden, dichten kroeskop, ’n zinnelijk bleek gezicht en listige oogjes. Z’n verhaal dee die voor al de menschen in de kamer en keek rond of ze lachten. Wat ’n gezellige mense om mee te tafelen, wat zouden d’r nog ’n moppies kommen! Wat’n dolgezellige boel! — „Dubbel zes” .... — „Zes blank” .... — „Zes vier” .. .. — „Mhot ik weer khoope! — Wat ’n pech!” — „Kén je nou makkelijker khoopen, Zak? Da’s khoope zonder betale!” —• „’k Pas.”— „Zes twee.” — Watte? Was dat niet haar stem. Was ze daar niet ? Dat móést ze wezen. Aangenaam, rustig gevoel nu je haar wist achter de deur. ’t Raam uitkijken. Doen alsof je niks zag.

„Hee-ee!”