Kamertjeszonde

76

chantant na te reizen naar Den Haag als ze morgen al terugkwam. Wat zou ze wel denken, nou je van ’n aardigheid mee-nens maakte, je anstelde of je niet buiten haar kon. Maar wat gaf het geredeneer. Je zat. In den Haag kon je ’r altijd 'n plooi aan geven.

Om half zes zou ze wezen in de Bodega. Door de ruiten kijken. Nee. Toch al half zes. Zeker opgehouen. Even ’n glas port nemen, Was toch niet aardig als je de reis voor haar maakte. Nou naar

’t Casino. Niemand. — „Aannemen! Zeg is — is juffrouw

Casper hier geweest?'’ — „Wie zegt u?” — „Juffrouw Casper — die hier vanavond zingt/’ — „Is dat zoo’n dikke met zwart haar?” — „Nee.” — „Dan weet ik ’t niet.” — „Hoe laat was de repetitie?” — „De repetitie. Die was om half vier afgeloopen.” — „Waar logeeren die dames en heeren?” — „Hier en overal. Ga 11 is bij Fryda.” — Toch niet aardig. Toch niet aardig. Bah, wat ’n vervélende, beroerde stad met al die menschen van beteekenis, die officiertjes, die drukte van saaie, opgedirkte juffies, die soldaten, die heeren met lintjes. Nog eens kijken bij Fryda. D'r zou wel ’n portier zijn. Hè, wat ’n kerkbel! — „Logeert hier n juffrouw Casper?” — „Wil u effen wachten?” — Wachten op de stoep. Wat zette dat naar in. Wat 'n misselijk stadje. Alweer zoo n officier. Wat maakte die n spektakel met z'n sabeltje en spoortjes.

„Hebbu juffrouw Casper gezegd?” — „Jawel.” — „Daar weten wij hier niks van.” — „Nou da's ’n beroerde boel.... Hoe laat eten jullie hier?” — „Om zes uur.” — „Waar moet ik wezen?” — „Hier meneer.” — Ze noemen dat in ’n hotel: Zitkamer of Leeszaal of Salie de conversation. An de lange tafel zat ’n commis-voya-geur te schrijven. Voor ’t raam domineerden ’r wat. Zeker ’n reizigershotel. Wat ’n stad! — „Aannemen! Een bittertje!” — Nog twee uur vóór de voorstelling begon. Waar of ze zat? Zeker ’n ploert met veel geld tegengekommen. Vies volk die café-clian-tant-menschen. Altijd hadden ze wat bijzonders. Moest je daarvoor de reis maken, om je hier te vervelen, bij co mmis-voyageurs? Wat hadden ze n schik in d’r leven ’t Leven was ook zoo lollig, hing an mekaar van commissies, centen en borrelen. Hoe kwamen ze ’t door, hoe hadden ze niet liever lust 0111 zich en bloc op te hangen.

„Dubbel blank.” — „Wacht is even ... Blank vier...— „Vier zes .... Hèhéhè!.... Afgesloten!” — „Hèhèhe!” — „Zakkie dad-kost je ’n dubbetje! — „Heb-u die mop wel is gehoord van