Kamertjeszonde

„O dié. Die heeft m’n vriendin en mij op chèmpie getracteerd na afloop.”

„Wie is je vriendin?”

„Lisy. Die dresseert duiven en kippen, ’t Is ’n Diutsche.” „Laten jullie je zoo maar tracteeren?”

„Daar doe je je directeur ’n plezier mee.”

„Dat wist ik niet.”

„Je begrijpt dié hebben ’r persenten van.”

„Wat vin ik dat beroerd!”

„Watte? Wat?”

„Dat je je laat tractèéren!”

„Je ben gek. zeg. Je doet ’t voor je bróódje. Voor je brood doe je érger ook!”

„Erger? Erger?’

„Ja, érger. Denk je dat de vrouwen die in de Warmoesstraat zingen van d’r gage leven?”

„Nee dat weet ik wel. Daar weet ik alles van. Alles. — Heb jij wel eens in de Warmoesstraat gezongen, bij Kohier of zoo ?” „Nee. Goddank niet. Maar als ik niet te eten had of mijn kinderen niet te eten hadden.... Dan dee ik alles”....

„Dat dee je niet!”

„Dat dee ik wel. Jongen, ’t is zoo hard als je kind van honger huilt.” „Is ... dat ooit voorgekomen ?”

„Eens. O, wat ’n tijd was dat. Voor Kaatje leende ik ’n boterham van juffrouw Bok, die ’t zelf niet breed had. D’r man is korist. Ik zelf at een ouwbakken, verdroogde korst kaas. Die dag vergeet ik nóóit.”

„Was toén maar die baron met zijn oesters en champagne ge* komen,” zeg ik wreed-dom.

„Is dat aardig?”, verwijt ze.

„’k Wil héélemaal niet aardig wezen,” hou ik stupiede aan: „’k hoor je liever vertellen van honger en armoe, dan van ... Maar je man dan?”

„Die, die,” zegt ze ruw: „die had geen werk. Later, uit Amerika, zónd-ie wel is wat, soms geregeld, soms ongeregeld. Nooit veel. Niet genoeg om van rond te komen met twee kinderen. Anders had ik al lang niet meer gezongen.”

„En je zei straks” ....

„Ach jij! Wat ben jij alle-jezis zwaar op de hand. Je lijkt wel een ouwe man in je praten!”