Kamertjeszonde

54

van het spuwen. Een varken dat in een mesthoop wroet is smakelijker beest dan een man die avond aan avond voor z’n brood ploetert in erotische dierlijkheden — bij applaus van ploerten.

„Hohoho! Hahaha!”

„Bravo! Bravo!”

De woede van dat te hooren, samen met de vrouwen — niet met dé vrouwen — met dé vrouw die naast me zit, wie de vuilheid, omdat zij vrouw is, bitsender in ’t gelaat, de oogen, den mond hagelen moet —, maakt me strak, strak van gevoel om oogen en neus.

„Aannemen!” roep ik scherp.

De kelner die zooveel-op-den-graaf lijkt, wenkt dat ie nietkomt midden in een voordracht.

„Annemen,” herhaal ik nijdig.

De zanger kijkt me vernietigend aan. Die voelt zich óók artist. De Duitschers kijken om, de studenten, de vrouwen bij de piano.

„Maak geen kwestie w^Taar de vrouwen bij zijn,” zegt Scherp zacht, die nét zoo de goorheid, t vernederende van het luisteren naar dit bordeellied voelt.

Ik zie Duif giegelen — sluw-zachtjes, met ’n even opglinsteren der kleine oogen. Dirk zit met ’n doggengezicht, ‘t Derde couplet is begonnen, zwijnt er op los als de andere.

„ .... Zouen .... we nou maar niet weggaan ?” — Georgine zegt ’t. Méént ze ’t ? Ik weet ’t niet. Ik voel het niet. Het doorflitst me dat ze ’t niet zou gezegd hebben als ze met Guus en Duif alleen was geweest, dat ze wel zou willen lachen, onbedaarlijk lachen, als ze maar durfde, durfde voor ons, ons mannen, die stug kijken. En plots — méér geschiedt mij zulk een scherp wakkerworden — terwijl de man zijn bordeellied eindigt, heb ik den naakten kijk op het kringetje, op Duif, Guus, Karel, Dirk, Scherp, Georgine, mezelven. Zóó is het. We zijn een triestig verloopen zoodje bij elkaar. Die man heeft het recht ons te bevuilen, ons zijn drek in ’t gezicht te smijten. Als je met een vrouw samen zoo’n ding heb aangehoord, is die vrouw érger dan je bijzit geweest, heeft er bestialiteit plaats gehad. Dat is geen verbeelding, geen verhitte gedachte. Je voelt het aan de laffe, bevende schuwheid waarmee je opkijkt, aan de gesprek-loomheid als het laatst pianogepiengel opgehouden heeft.