Kamertjeszonde

50

’n man, zoo dweepziek, ’n Man mot niet sentimenteel zijn.”

O ”

„Maak u zelf óok van die weëe dingen?”

„Soms. Slecht. En héél dun.”

„Zie je, dat dacht ik wel.”

„Waarom?”

„Nou — als u ’r niet kwaad om wordt — u ziet ’r zoo .... zoo.... hoe zal ik ’t zeggen? — zoo dwéepachtig uit.”

„Dat ben ik ook”, zeg ik lichtelijk-geirriteerd.

„Nou maar da’s niks voor ’n man,” meent ze, heel zeker.

„Zoo.”

„Nee niks. ’n Man mot ’n man zijn.”

Ik hou m’n mond. Wat ze zegt klinkf komiek-bruut. Ik weet dat ik te hard gewerkt heb, wat overgevoelig ben door vermoeidheid. Maar bij haar is het ’t ander uiterst, ’t alléénig leven in uiterlijkheid. Wij zwijgén, ’ loopen eenigszins raar, raar met die ouwe levens die niets van elkaar begrijpen. Ik zacht-denkend over haar grofheid. Zij vijandig tegenover hetgeen dat zij niet vat, dat te onwerkelijk is, te afwijkend van de bloedlucht in ’n vleesch-houwerswinkel. Ik zou haar wel willen loslaten. In ééns krijg ik ’t land. Net zoo lief liep ik met zatte Duif.

„Ben u kwaad, omdat ik dat” ..., begint zij weer.

„ ... Welnee.”

„Da’s maar goed ook. Je mot elkaar de waarheid zeggen, nie-waar?”

Ze lacht. Door de bruine spikkeltjes der voile, zie ik het rond ‘ ■* ¹ gezicht, zacht, zorgeloos. Ze is sterk geparfumeerd. Ik voel me óüd.

„Waarom ben u zoo stil?”

„Ik wor moe. ’t Is zoo’n end.”

„Guus! Gu-uus!”

„ Ja-a-a!”

„Motten we nog vér?”

„We zijn ’r al!”, roept Guus.

’t Is ’n laag huis. Tusschen de ramen staat iets geschilderd.

Dirk fluistert met ’n portier die rondkijkt of er geen politie in de buurt is. Dan gaan we binnen, door een nauwe gang in een langwerpig-lage kamer. Walm en warmte. Bij de dichtluikte ramen komen we om een lange tafel te zitten. Er zijn wat studenten, wat Duitschers; bij de piano drie vrouwen. Eén rookt