Kamertjeszonde

48

„Hij s diamantslijper.”

„Zoo. Ik vind dat ’n naar woord. Nü.”

„Nóu verdient*ie goed geld. In Amerika is ’t vak nog niet zoo aan lager wal. In Amsterdam is ’t vet van de ketel.”

„Is ’t waar dat u in café*chantants zingt?”

„Ja, D’r was ’n tijd dat m’n man geen cent verdiende. Toen ben ik voor hem en de kinderen weer an ’t zingen gegaan.” „Wéér?”

„’k Dee ’t van mijn tiende jaar af. ’k Zong in de Vic toen ’k kennis an ’m kreeg Me vader en moeder hebben altijd gereisd.” „Vreemd, ’k heb uw naam nog nooit gehoord.”

„Na mijn trouwen heb ik in Amsterdam niet meer gezongen. In de provincie kennen ze me goed. Volgende week zing ik in ’t Casino in Den Haag.”

„Is dat geen hondenbaantje?” vraag ik.

„Wel nee. As je maar succes hebt. En — wat doe ü voor de kost?”

Gekke vraag. Wat doe ik eigenlijk voor de kost? Ja wat? In dezen zonderlingen tijd van amusementskunst, waarin je arbeid ongeveer gelijk staat met een boterbiesje voor literatuur-slob-brende bourgeois-jofferen — doe ik feitelijk niets anders dan wat een hipje uit de „Nieuwe Pijp”.... doet: flodderen, nutteloos morsen, literatuur-pietje uithangen. — Ik ben aan het zoeken, aan het ruien. Wat doe ik voor de kost? Wat? Héél komieke vraag. Eenigszins mal antwoord ik:

„Ik schrijf zoo eens wat van tijd tot tijd.”

„Watte?”

„Dan is dit, dan is dat. ’k Ben an ’n boek bezig.”

„’n Boek? Hoe gaat dat, ’n boek-schrijven?”

„Ja — als je dat kon zeggen,” praat ik diepzinnig.

„Zeker schrikkelijk moeilijk?”

„Zoo-zoo. Lala. Ik ben maar ’n broekje.”

„Ik had me ’n schrijver altijd anders voorgesteld,” zegt zij, teleurgesteld.

„Hoe dan?”

„Zoo .... Zóo .... Zóo .... ik weet niet.... Zoo ....”

,Zoo heel anders dan ik?”

„Ja”

„Hahaha!”

„Heb ik iets doms gezegd?’'