Kamertjeszonde

47

„Nee. Ik ben ’t. M’n vrouw is naar bed,” roept een mansstem. „Wil u me de huissleutel is geven, meneer Bok. D’r is iemand jarig — of, wacht, nee — ik kom zelf effen boven.” — Ik wacht voor de straatdeur. Er slaan wat deuren, dan is ze er weer.

,,’t Spijt me toch dat ’k me heb laten overhalen” zegt ze bedrukt.

„Waarom? Hindert u iets?”

„Ik doe ’t nóóit zóo laat.”

„Voor ’11 énkelen keer!”, verontschuldig ik.

„’t Is al half twee. Als ik om drie uur thuiskom, maak ik het kind wakker. Ze lag zoo lekker, die dot.”

„Wélk kind?”, vraag ik —, zelf wat bedrukt.

„Kaatje m’n oudste.”

„Héb u dan kinderen?” zeg ik weer.

„Twéé. De oudste woont bij me. De jongste, Toos — da’s ook zoo’n lekker dier — is bij menschen uitbesteed. Die ’s drie jaar.” „Ben u dan héüsch getrouwd?”

„Nee maar da’s ’n vraag! Wist u dat niet? M’n man zit in ’t buitenland.”

„Ja zé hadden me zoo iets verteld. Maar de menschen kletsen zoo véél. Ik geloof nooit wat van anderen.”

„In Mei ga ’k naar ’m toe.”

„Vér hier vandaan?”, vraag ik met even schimmende leegheid —, leegheid van alleen-zijn-in-kamer.

„Naar Amerika”, zegt ze praatlustig.

„In Mei? Da’s nog ’n héele tijd. In acht maanden kan ’n bóel gebeuren”, ik.

„Wat loopen de andren ’n end vooruit.”

„Ja”, praat ik. O, er is een heel-vreemde strooming in het gesprek, iets van lippen-intimiteit in het donker.

,,’t Wordt toch wat kóél”, vervolgt ze hard, in verweerende houding.

„Altijd in den laten avond,” zeg ik mat. En weer pogen we elkander met tastende woorden te benaderen.

„Heb-u familie hier in de stad?” vraagt ze na een zwijgen. „Nee. ’n Enkele achternicht.... Is uw man lang weg?”

„Drie jaar.”

„Drie jaar?”

„Ja.”

„Heeft-ie zaken?”