Kamertjeszonde

IV.

Ik redeneer onhebbelijk zwaar en drink

ZWARTE KOFFIE.

„Hoe laat heb je ’t?”, vraag ik ongeduldig. — „Vijf minuten voor half elf”, zegt Karel — „Ik, zeven.” — „Je hoeft niet naar de klok te kijken. Zé komt zéker.” — „Nou, ’t heeft ’r veel van of ze ons voor de gek houdt.” — „Wacht nou maar.” — „Wat heeft ze je gezegd?” — „Gelóóf je me niet? Ze zei — zeg an Spier, an meneer Spier natuurlijk, da’k om half elf in de Slok kom en of-die me ’t genoegen wil doen d’r ook te kommen. — Hoeveel keer mot je ’t nou nóg hooren?” — „Waar heb-ie ’r gezien?” — „Ze liep in de Kalverstraat met nóg’n dame. Je heb de groeten van me vriend van Prot zei ik, om ’n praatje te maken.” — „Héb ik jou wat opgedragen?” — „O, was’t soms niet goed. Ik dacht nog wel héél goed te doen Toen zei zij: wat is dat voor iemand? Toen heb ik je natuurlijk zwart gemaakt. Toen zei zij dat ze je zoo’n nette jongen vond en dat ze wel eens verder wou kennis maken. Kom dan van avond in de Slok zei ik. Goed zei ze, om half elf. Als je me bedondert zeg ik, ben ik eeuwig kwaad op je.” — „Nou, ’t is half elf.” — „’t Is d’r nog viér minuten voor. Wat ben jij ongeduldig. Kommen de vrouwen niet altijd te laat?” — „Ik hou niet van wachten. Je moest voortaan zulke afspraakjes niet meer maken,” zeg ik uit m’n humeur. — „Da’s me dank! Heb je niet gezegd dat je d’r ’n móóie vrouw vond?” — „Wat zegt dat? Je hoeft m’n woorden niet als goud te wegen!” — „Wor je nou nijdig, omdat zij ’r nog niet is?” — „Nee, nee, nee! Maar ik doe niet graag móéite voor ’n vrouw.

8