Kamertjeszonde

318

over de zwarte weduwvrouw.” Nou maar èrg kooscher is zoo'n kaart niet,” schudt Cornet — „Dat wil-die nou niet geloove, als ’k ’t ’m zeg/’ zegt Georgine —: „en hoe was ’t nou bij je thuis ?” — Ik vertel en Georgine doet ook haar verhaal. Die Leentje Staas was èngelachtig lief geweest. En wat ’n nette man. — „Ja ’n lobbes,” bevestigt Cornet. — „Die is dan toch maar goed op d’r beene terecht gekomme,” peinst Georgine: „k zie ’r nog in de Vic — als ze een stukkie schmink kwam leene — of als ze op appelbolle tracteerde. .. Herinner je je nog wel Cornet ?” — „Nou — of ik,” zegt Cornet, vochtig van herinnerings-oogen : „toen was Michel ’r ook nog.” — „Ach got ja — die goeie Michel” . .. „En Chris... Weet jij nog van Chris?” — „Was dat die lange ?” „ .. . Juist. .. Juist. . . die is hier voor ’n jaar gestorreve.” — „Got, is die lange Chris dood?” — „Ja-ja. Leentje Staas getrouwd en jij getrouwd.” — „Nou ... getrouwd . . aarzelt Georgine. — „Dubbel getrouwd dan,” lachtschudt Cornet: . . en ik ... ik ... wat kan ’t gek loope in de wereld, hè, Georgien ? Wie had dat gedacht die me voor vijf jaar kende, da’k kamers zou verhure op de Diergaardesingel in Rotterdam, hè? Toen maakte ik nog me kuiteflikkers, hè?” — In ’n dronkenschap van herinnering, springt ze op, slaat ’n cancan. — „Zoo jongens, godverdomme — neem me niet kwalijk meneer — zóo: al ben ’k oud, de fut zit ’r nog in !. .. En nou zal ik jullie is ’n potje bier schenke.” — „Die ouwe Cornet,” lacht Georgine : „Wil je geloove Alf, dat zij voor vijf jaar een van de sjiekste mintenees was van Den Haag? Got, got, wat had die ’n meubeltjes. . . Daar kreeg je trane van in je ooge” ... — „Ja me voorkamerameublementje, wéét je wel,” zegt Cornet met verliefd-gelukkige herinnering op het ouwelijk gezicht: „ja meneer — öf zal ’k maar Spier zegge ? Ja, hé ? .. . Ik ben nog zoon óuwe, zoo’n heel óuwe, jongens — zeg, tus-schen haakies, ’k geloof da’k ’m ’n beetje om heb gekrege. — Ja me voorkamer, wat was dié goddelèk, hè — hoe was-die Georgien? — Vertel jij t is” .. .

„...Ja die was nou nét wat je noemt góddelik,” zegt Geor^ gine: „van die meubeltjes van zalmkleurig moiré met vergulde leuninge — als je bij d r binne kwam zag je éérst een donkerrood tapijt. — Nou daar dee ’t moiré en ’t goud prachtig bij en héél licht behang, niewaar? .. Ja dat was échte sjièk” . .. — „...Ze ware allemaal dol, die bij me kwamme,” vervolgde Cornet, met een nattig-verliefd kijken naar de peer van de