Kamertjeszonde

Voetstappen dreunen, schaduwen bollen, rekken weg.

„Wat doen we ’r eigenlijk?'⁵ — „Dat w^reet ik zelf niet.” — „Was ’t niet beter om nou lekker op je nest te liggen?” — „Of ’t! Van jou begrijp ik ’t heelemaal niet.” — „Waarom niet van mij?” — „Wel, jij verschooiert je talent èn je gezondheid.” — En jij dan?”, zeg ik, moe, óp, licht-duizelig. — „Voor mij komt ’t ’r minder op an. Ik maal toch geen cent 0111’t leven,” antwoordt hij: „als je onder de plak zit van je ouwe heer, die je met gewéld op kantoor houdt, terwijl je zooveel mooie dingen in je kop heb, dan kan je ten slotte niks meer verdommen.”

„Loop weg.”

„Daar denk ik wel eens over,” zegt hij, dof: „Maar m’n móeder houdt véél van me. Da’s ’n goed mensch, zóó’n erg goed mensch. Ze praat wel telkens kleingeestig over ’11 —ja, dat moet je d’r hóóren zeggen, je lacht je ’r dood bij! — over ’n net, èn ’n beschaafd, èn ’n welopgevoed jodenmeissie, meissié, mét geld, vooral met geld — zoo gaat ’t bij ons, Alf —, maar van n moeder verdraag je ’n hoop, omdat ze je moeder is. Als zij ’r niet was,    had    ik hèm    al    lang laten stikken!” — „Ho!Hoho!” — „Nou

’t is    zoo!    Ik kan    ’r    niet om    liegen. Hij is gewoonweg ’n vreemde

voor me, ’n leèlijke vreemde, ’n vreemde die sjaggert, negotie drijft, niks voelt, niks weet van het leven .... ’k Zie geen onderscheid tusschen hem en de klerken.... ’t Zijn allemaal

stomme idioten, die mn vijanden zijn Toen ’t eerste bedrijf

van    mn    treurspel    af was,    heeft hij ’t verscheurd .... Ik weet

wel    dat    t niks    was, dat    ’t vól zat van Kloos, Perk, maar ’r

w^raren mooie regels in en ik hield er van .... Dat vergeef ik ’m nooit, al w^Tordt-ie honderd jaar! Dat was ’n ploertenstreek! Nou werk 'k stiekem, als ’n jongen die snoept, verberg ’t manuscript dan hier, dan daar. Maar ’t gaat niet. Je vóelt overal vijanden. An tafel is ’t eiken dag ruzie, rotte toespelingen op De Nieuwe Gids. Dan maakt-ie grapjes op de mosterd die ik neem. — Da’s nou bruin-bruine kloddergedodder zegt-ie dan. En dan grinnikken moe en Saar en hou ik m’n mond. Maar als-ie me lang genoeg verveelt, wor ik woedend, scheld ’m uit voor stommeling, loop van tafel. Nou pest ik m met laat thuiskommen, maak de smerigste bokken in effectennota's, loop naar de kroegen. Jammer voor moeder. Da’s ’n góéd mensch. Daar hou ik van en die maakt zich eiken dag ongerust over de blauwe kringen onder m’n oogen ..., Ja-ja .... Ja-ja .... Dat kun je zoo hebben ..., Ja-ja” ....