Kamertjeszonde

313

„Nou, prachtig...” — „Ja zeker. .. prachtig... Wat noem-u anders prachtig?” — „Prachtig dat noem ik anders... Dan moet ’k minstens drie azen sec hebben .. .” — „Dan kunnen ze nog afgetroefd worde ...” — „Piepa, neem u ’n konjakje ?” — „Nou voor van avond ééntje — ’n halfje ... Da’s échte cognac, Busse, da’s niet van die aangezette vuiligheid ... Nee, da’s échte... Die krijg ’k gezonden van ’n vriend uit Bordeaux met wie ’k jaren in zaken ben... Hoe vin je die ?” — En vader droogde met een zucht van welbehagen de konjak-natte snor. — „Goèie cognak . .. Bést... Best” — „Jules, drink jij ook ’n glaasje. Dat zal je opknappen.” — „Nee. Dank u. Ik mag geen sterke drank drinken.” — „Sterke drank èn sterke drank . .. ’n Kwart glaasje ?” „Nee, dank u. Heusch niet.” Geelbleek, hoekig, met dof-omwalde oogen, hing-ie lusteloos in den luierstoel, die voor ’m gehaald was.

Eén uur was de visite weg, plakten we nog wat in de voorkamer. — „Gaan jullie naar je bed, meisjes,” zei moeder. Zien we je morgen nog, Alf?” vroeg Coba. — Nee. Ik kan niet. Ik ga vóór 12 terug.” — „Waarom zoo’n haast?”, vroeg vader. — „’k Moet noodzakelijk voor 12 in Amsterdam zijn. ’k Zit zoo druk in ’t werk.” — „Hè wat ’n nare jongen wor jij toch,’’verweet Gerda: „Eens in de drie maanden komt-ie over voor n paar uur.” — „Ja, da’s niet aardig,” zei tante, die met haar dochters en Jules bij ons logeerde. „We zijn niet enkel voor ons plezier op de wereld,” zei ik, ontwijkend. — „Die blonde dame trèkt ’m — dat is ’t,” lachte Coba: „naarling — je zoo heelemaal te vervreemden!” — „Vervreemden, vervreemden! Als Ger jarig is — ben je niet in Januari jarig, kom ik weêr over.” — „Hartelijk ben je niet,” verweet moeder. — „Maar, moedertje, ik heb heusch hard te werken.” — „Dat kun je hier toch ook doen.” — „Cherchez la femme” zei vader. — „En als dat zoo was,” vroeg ik kalm. — „O wat ’n schuine neef heb ik toch!” lachte Jeannette. — „Nou, dag Alf.” — Tante en de meisjes gingen naar boven. Pa, Ma, Jules en ik, zaten om ’t vlammend haardvuur. — Nu ’r geen jonge meisjes bij zijn, Alfred,” zei moeder, met ’n verlegen trekken om den mond: „moet ik je toch is vragen...” — „Nou, vraag dat nóu maar niet,” meende vader. — „ ... We zijn toch entre-nous — wat’s dat voor gekheid? — „Van avond met jullie gewhist en met al dat geginnegap van de meisjes, heb ’k ’r geen gelegenheid voor gehad. — Is ’t waar dat jij ... dat jij... ’n