Kamertjeszonde

299

Staas niet meer herinnerde ... die lange Leentje ... die óok in de Vic gezongen had. Woont Léentje hier, die ouwe Leen? — informeerde Georgine met verbazing. Welja — die was fatsoenlijk getrouwd met ’n manken ex kapitein. Dié had ’t best... — „Kom nou maar gerust mee.” — „Nee ... Zoo invalle ... Wat zal Leentje wel zegge.” — „Als ik je inviteer is ’t goed” ... — „Nee, dat dürref ik zoo niet...” — „Cornet, waar blijf je? Is ’r iets?” — riep ’n vrouwestem. Uit een openstaande kamerdeur klaterde stemmengepraat en gelach. — „Leen ... Léen ... weet* je wie hier is?” — „Nou-ou?” — „Georgine... Georgine Casper!” — „Wel Jezis, Georgine bè-jij daar?” — ’n Jonge, blonde vrouw, frisch in haar roode japonnetje, kwam op de stoep en weèr ’n gezoen, ’n vragen, ’n hellichte belangstelling. — „Nou maar, je gaat mee!” — „Nee, Leen... ’t staat zoo gek voor je man.” — „Allo! Je gaat mee! Me man vindt alles goed. Geef is ’n hand, Cornet.” — „Pas op, malle mense! Jullie trekke de arme uit me lijf!... Laat me dan eerst me man goeien avond zegge.” — „Is je man ’r?” — vroeg Leentje: „waarom zeg-ie dat niet eerder? Laat je man ook meekomme. Van avond houe we open tafel!...” Georgine fluisterde. — „ ... O ... ó ... Nou dan jij alléén ... Kom gauw. ’k Zal de deur an late staan, hoor! Wel wie had dat gedacht, die óuwe Georgine. En ze ziet ’r goed uit, ook, hè ?...” — „Ik kom dirèk, hoor.” In de vale schemering van het hoog in de sneeuwwolken huivende huis, zoenden we elkaar.

„Zul je an me denke?” — „Ja vrouwtje.” — „Zul je niet naar andere meissies kijke ?” — „Née, kind.” — „Heusch niet ? Niet naar vriendinnetjes van je zusters?” — „Die komen van-avond niet.” — „Ben je om éen uur op den Diergaardesingel ?” — „Half twee uiterlijk.” — „En zul je voorzichtig zijn? ’t Is hier zoo’n rare stad en ze schiete zoo?” — „Ga jij maar rustig naar boven en amuseer je. Dag vrouw.” — „Dag mannetje.” — Er waaide een gure stuifwind. Weinig menschen liepen op straat. In het schaduwblok der huizen, tegen den wind in, wandelde ik op. Het speet mij dat zij bij vreemden moest achterblijven. Was ’t niet laag om van je vrouw weg te gaan, juist op ’n avond dat behoefte aan kamergezelligheid groot was — om aan je ouwelui ’n pleizier te doen? ’t Was de éerste maal dat ik haar als maitres behandelde, al had ik ’t zoo niet bedoeld. Zij zou ’t wel voelen. Zij voelde alles. Koud, met een ziekelijke bekruiping van sentimentaliteit, schelde ik aan, stampte m’n koude voeten op