Kamertjeszonde

296

Op deze hoogte van ’t gesprek, waarvan ik niet véél begreep, sprong ’k woest het bed uit. De zachte, onverstaanbare, smeekende vrouwestem, overblaft door _# de zékere, harde, zich-niet-genee-rende mannestem, hitste me op. Achter de deur van de keuken, in m’n hemd, begon ik mee te doen.

„Wat is daar, godverdomme!”

„Daar is me man. Ga nou maar gauw weg,” smeekte Georgine zachies. De mansstem klonk opmerkelijk tammer.

„Ja maar juffrouw...”

„Donder je op !” —, snauwde ik.

„Ja maar dat gaat zoo niet.. Zeg u zelf is juffrouw... D’r staat nog drie en dertig gulden...”

„Als ’k ’r uitkom, pak ik je in je nek... afzetter!” —, schreeuwde ik.

„Afzetter? Afzetter?” — zei de man vrij-gedwee: „de juffrouw zet óns af!”

Met een ruk vloog de keukendeur open. Het had iets van ’n klucht. Georgine mij angstig tegenhoudend — de man retireerend naar de keukenkast en tegelijk Doedelaar en z’n vrouw door de andere openstaande deur kijkend, wat ’r an ’t handje was.

„Mijneer,” vermaande Doedelaar: „lek heb juist klante. Wiel u niet zoo’n spektakel make ?”

De koude tocht van de buitendeur waaide om m’n bloote kuiten.

„D’r uit!”

„Hou je ’n beetje in, Alf!”

„Goed — ’k Zal gaan. Maar de juffrouw zal van me hoore... ’n Naaimachien op afbetaling koope en ’m naar de lommerd brenge ... De juffrouw zal ’r van hóore!”

Voorzichtigjes was-ie in de gang beland, ’k Dee de deur op slot, kroop weer in bed. Georgine aan ’t huilen. Als ik me d’r niet mee bemoeid had, zou ’t véél beter geweest zijn. Als Singer wou en die zou nóu natuurlijk willen, ging zij de kast in ... Ik haar an ’t sussen. Vandaag nog zou ik ergens leenen of m’n resteerenden boel verkoopen om de machiene af te betalen. Of ze haast in bed kwam ? En samen hoorden we hoe de agent van Singer de zaak aan ’t uitleggen was aan juffrouw Doedelaar, die lieverig-helder antwoordde dat zij ’r niks mee te maken had — dat zij ’r niks an doen kon, er echter een blij genot in vond om den man handigjes uit te hooren :