Kamertjeszonde

spuwde die met bruine lipjes in ’n kopje van ’t kinderservies. Ka, strak-ernstig, dee ’r ’n lepeltje melk bij en Netje, de meid, afgunstig op mevrouw èn de dochter, die ’t lékkers hadden, terwijl zij alleen voor water en suiker mocht zorgen, goot uit ’t speel-goedtrekpotje water bij. Toosje begon dan de chocola, onder hevige belangstelling van Ka en Netje, met ’t dun wijsvingertje in ’t kopje te wrijven tot de waterige melk érg zwart-bruin werd. „Niet zoo morse, kind” — zei Netje.

„Bemoei je ’r niet mee” — zei Toos snibbig: „ik ben de mevrouw en jij de meid, hóór, hoor ?”

„Tóch zal ’k ’t zegge.”

„Zal ’k is proeve?” — vroeg Ka, die een prachtkleur van kinderlijke blijheid had.

„Nee-néé. Zóóveel sjokola is ’r niet.”

„Nou maar de sjokola is van allemaal, niewaar mamma?” „Geen ruzie make Toosie.”

„Nou-maar zij mag niet proeve, mamma.. - ’t Is ’n koppie voor oomè.”

„Laat ’r maar eve proeve,” zei ik, bang voor ’t lekkers.

Ka proefde met verliefde roze-lipjes.

„D’r is geen genoeg suiker in, moe.”

Netje schepte wat suiker bij, Toos roerde nog eens. Toen likte zij het roervingertje af, wou me ’t kopje brengen.

„Nee    dat mot ik doen! Ik ben de dochter!”    —.    protesteerde

Ka en    Netje snibbig,    uit haar humeur, pruilde    dat    zij    de    meid

was en    dat de meiden    boodschappen moesten doen.

„Wie    mot ’t brenge,    oome ?”

„Nou,” meende ik: „Laat nou mevrouw ’t brenge en over ’n kwartier moet ’k nóg ’n koppie en dat moet de dochter brenge en over nóg ’n kwartier moet ’t dienstmeissie bij me komme. ^Jk Ben dól op zulke chocola.”

Toos dan gewichtig-pasjes-nemend, met ’t vingerhoed-dopje voorzichtig voor zich uit, bij mijn knie.

„Asjeblief meneer en wél bekomme ’t u.”

„Dank u wel mevrouw.”

„Nee, u mot ’t drink e.”

„Ja zeker mevrouw, ’t Is héél lekker.”

„U drinkt niet ”

„Jawel mevrouw.”

„Laat dan is kijk e.’