Kamertjeszonde

271

„Hahaha ! ... Malle dikkert!” lach ik.

„La-me los... La me met rust!”

„Meen je dat nou héüsch, Mol ? ... Wees toch verstandiger ... Ben je jaloersch op ’n portret ? ... Kom nou ?”

„Nee. ’t Is uit! Lach maar met je valsche lach!”

„Toe wees niet zoo opgewonde ... Hoe kun je zoo dom zijn?” Ze snikt, antwoord niet. Klaarwakker, met ingehouden pret, lig ’k naast haar. „Toe nou... verneder jezelf zoo niet, gezellige snuit... Met je jaloezie !... Hahaha!”

„En toch ben je verliefd op ’r! Eerst heb je op je gemak zitte kijke — terwijl ’k me broek uittrok — toen wéér is — toen je me kouse had angenome — toen heb ik je de haarspelde ange-geve — heb je weer staan kijke met verliefde oogies — toen voor je de lamp uitdraaide — Om me zoo met ópen oogen te bedriege !”. ..

„Schei toch uit!” schater ik. „’k Rol uit ’t bed van ’t lachen !... Wat ’n onnoozele idioot!... Hoe hiet ze die juffrouw, waar ’k verliefd op ben ?” .. .

„Jij ben net zoo min te vertrouwe als andere!”... huilt ze. „Nou-nou-nou! ’t Is nou wèlletjes ... Alles heeft z’n grenze !” ... „Met Lisy in de kleekamer in Den Haag heb je dadelijk staan coqueteere — ’k ben niet blind — Met zulke kleine oogies stond je naar d’r bloote arme te kijke. En die avond bij Guus en Dirk heb je onder tafel Trees — dat del — dat -kreng van ’nmeid — angestoote!”

„Hoe kóm je op de verzinsels !” . .,

„Hebbie niet van d‘r vorrek ’n uitje gegete ?”

„Nou ja! Ben ik je daarmee ontrouw ?”

„Als je op straat loopt, kijk je élke vrouw an!”

„Da’s niet waar!”

„Da’s wél waar !”

„Wor je nou verstandig of niet?”

„’k Voel wel da’k voor jou maar ’n capriecetje ben!” „Georgine! Moet ’k nog langer je vièze verwijten anhooren ?” „Lisy en Trees en nou zoo brutaal waar ’k bij ben naar Lilly kijke ... Die heeft mooiere schouers dan ik, hè !” ... Die is mooier gebouwd, hè !”

„Ik zal de wijste zijn — goeien nacht.” Driftig draai ’k me om. Bah, wat was dat stóm — ’n scène maken om ’n portret — en blijven doordrensen als ’n kind — Bah! — Maar ’k was niet