Kamertjeszonde

270

„Je heb je horloge niet opgehange ..

„Jawel,” zei ik, suffig.

„Niet waar!... Wat schéélt jou toch ?”

„Mij? Niks. ’k Heb slaap.”

’k Lei het eindje sigaar op den schoorsteen, kwam nóg eens voorbij ’t portret... ’t melankolieke kopje ... de slangen ... de kleine handjes met de armbanden... de dikke, scherpe pen-kras-haaltjes ...A mon amie Georgine... draaide de lamp af.

„Schuif ’n beetje om, dikkert... Pasop voor me kouwe voete ... Hè, wat lekker*warm !... Wat hèb jij... Is ’r iets ? ... Kom je niet op me arm legge? ... Hóór je me niet ?” ...

Ze hield het hoofd in het kussen, weerde me korzelig af.

„Wat is dat nou, Mol ?... Doe toch niet zoo kinderachtig... Leg je te huile ? ... Gód, wat scheelt ’r an ?”

„ ... La-me los, mispunt!”

„Wat heb jij ?” vroeg ik verbluft.

„Ga maar weg!... Als je maar wéét, dat ’t uit is tusschen ons, hóór ... Als je maar niét denkt da’k krankzinnig ben, hóór!” . ..

„Ben je nou wakker of slaap je? Wat beteekenen je fratsen ?.. . Is de avond niet gezellig geweest?... Waarom snik je zoo, malle Mol ?”

„ t Is uit, hoor!”

„Wat is uit?”

„’t Is uit tusschen ons, huichelaar!”

Ik, kregel om haar scheldwoorden:

„Zeg eens, ben je haast klaar?”

„Gemeene huichelaar!”

„Als je niet dadelijk zegt, wat je heb — ga ’k ’t bed uit!”, dreigde ik geweldig.

„Dat zou je wel wille hè ? ... Dat zou je wel wille ! .., Van me af zijn, hè ?... Ga d’r maar uit! Voor mij hoef je ’r niet in te blijve... Ga maar weer kijke naar Lilly !”

„Lilly? ... Lilly? ... Wat wil je in Godsnaam van me ?”

„ ... Zoo’n huichelaar ... zoo’n judas ... Eerst in de stoel ’n hallef uur... en telkes wèer naar d’r toe .. . ’k Ben niet blind, hoor!”

In ’t donker krijg ik in-eens de visie van het portret. . . het kopje met de afhangende vlecht.,. de naakte schouders ... de slangen... de handjes... de tricotbeenen... A mon amie Georgine...