Kamertjeszonde

269

zou neme... Ze zat op m’n schoot, met oogen van teerblauw leven, vertellend met opgewonden vlaagjes, verward in de velerlei herinnering, soms doorslaand met gebeweeg van de vingertjes om m’n das — dan weer droomerig soezend, star kijkend in het lampelicht, droomend over die enorme dingen. En alle triestig-heid van straks nevelde weg in ’t goudblank geluk dier kinder-oogen.

Na al die kinderpret waren we dóod-op. Het was dik over tw^eeën.

In de alkoof kleedde Georgine zich uit, praatte na over de opgewondenheid van Kaatje. „Wat ’n zonde om zooveel geld voor Netje uit te geven,” meende ze.

„Zachies wat. — Ze kunnen hóoren,” waarschuwde ik.

„Ze zijn al lang naar bed.”

Hangelend in den luierstoel, m’n beenen op tafel, keek ik naar de photografie van een slangenbezweerster boven het kastje, ’t Was een mooi jong meisje in vleeschtricot, slank van bouw, met naakte schouders en armen. Een dikke zwart gevlekte slang was om ’t keurs gewrongen — een ander kronkelde om de naakte schouders — de derde hield ze bij den kop van zich af. Bizar van contrast was ’t slank meisjeslichaam met 't fijn melankoliek kopje en de logge, vette slangen. Bij den linkervoet stond met dikke halen geschreven A mon amie Georgine.

„Schei nou uit met rooke,” zei Georgine in de alkoof.

„Ja-a.”

„Kom je ? Ik lég al.”

„Ja-a.”

„Is de deur op slot.”

„Ja.”

„Pak me kouse is an, Alf.”

Slaperig lei ik de kousen, gerold in de kousebanden, op den stoel met ’t hoopje rokken, gespte m’n broek los, kijkend naar ’t portret, naar ’t fijnstrak gezichtje boven de slangkronkelingen ... A mon amie Georgine.

„Leg me haarspelde effen op de waschtafel...”

Op ’t oude plekje kwamen ze te liggen. En wéér keek ik naar ’t portret — ’k weet niet waarom —, waarom kijk je minutenlang naar ’n koperglimmende schel, naar ’n pluisje —, ’n niets? ... A mon amie Georgine...