Kamertjeszonde

266

„Das ist Deutsch von liek-mein-vestje!”, schaterde Georgine. „Mamma! Mamma! Lach u Sintereklaas nou niet uit,” smeek-huilde Ka.

„Tel eens van een tot tien, Ka,” sprak Sinterklaas weer.

„Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien,” roffelde ze. De blauwe oogen lichtten in de frissche roodheid van het snuitje.

„Goed zoo.”

„Sienterklaas u mag uw baard wel ies late poenten,” lachte de barbier, mond met bruine stompjes wijdopen in lachlol.

„Wat kost ’n abonnement?” bromde ik.

„Een goelden.”

„ ...Als je je vrouw ’s nachts niet meer zoo afsnauwt, als ze kiespijn heeft, zal ’k me is bij je laten knippen en scheren.

„Hèhèhè-è! Hèhèhè-èèè ! Nou het Sinterklaas je is leelijk te pakke ... Nétjes gesegd meneer!”, zei zij tevreden.

„En durf je alléén in ’t donker op de plee zitten?” vroeg ik weer met ’n grafstem, die me an ’t hoesten bracht.

„Ja mijneer... Ja Sintereklaas?”

„O nou jokkie, Ka... Maggie jokke an Sintereklaas?” „Nou-ou”...

„O jokt ze?”

„Néé-néé-néé Sintereklaas,” zei ’t angststemmetje.

„En hou je van je mamma?” vervolgde ik vlug, bang voor een huilpartij.

„Ja Sintereklaas.”

„En knijp-je Netje niet in bed?”

„Nee Sinterekla-aa-as.”

„O Sintereklaas — nou jokt ze — ze het me gistere avond in me bille geknepe.”

„Niewaar Sintereklaas... ze trapte mijn omda’k niet opzij wou schuive”...

„Nou Sintereklaas... zij trekt ook al ’t dek af.”

Georgine proestte ’t weer uit.

„Mamma, mamma, lach u nou niet... Anders wordt-ie boos !” „En — juffrouw, hoe maakt Netje ’t?”

„’k Krijg ’t zoo warrem,” klaagde Frits hardop.

„Da’s nieks,” lachte de barbier: „’n nieker die moet sclrweten, niewaar Sientereklaas ?”

„Netje is ’n heel soet kind,” zei juffrouw Doedelaar — „maar