Kamertjeszonde

264

„Sinterklaas, goed heilig man !

„Trek je beste tabberd an,

„Rij ’r mee naar Amsterdam,

„Van Amsterdam naar Spanhanje,

„Appeltjes van Oranhanje,

„Pruimpies van de boome,

„Sinterklaas zal ko-ööme!”

Doedelaar en z’n vrouw stonden in 't keukentje te grinneken om Frits, dien ’k ’n oud gordijn omspelde en die ’t benauwd kreeg achter z’n negermombakkus.

„Zoo moest Friets die klante ies ienzeepe, niewaar mijneer ?... Frietz als je meissie je zoo ziet bevalt zij van een drieling ien een mieskraam!”

„Sust! Praat wat sachies voor de kindere,” waarschuwde z’n vrouw.

„Als zij maar niet schrieke.”

„Wel nee.”

Juffrouw Doedelaar, met den kiespijndoek — haar kies was getrokken, maar nou had ze ’t alweer in d’r kaak — hing mij ’n laken om, spelde ’t' van achter vast. Van ’n oud Handelsblad draaide ’k ’n hoogen puntsteek — waar ’n Van Dag tot Dag al niet goed voor is — en op de punt werd ’n endje kaars gebonden.

„Pas u nou op ! Die steek vliegt ien brand.”

„’t Zal wel gaan.”

„Nou mijneer doe u ’t liever niet — een ongeluk liegt in een klein hoekie.”

Maar ’t was ’n te prachtig fantastisch-effect. De mombakkus, rood van koonen, purperrood, met ’n langen witharigen snor en ’n vlasbaard die tot op de borst reikte, paste volkomen bij den steek met ’t brandend kaarsje. Voor staf hield’k een gangschuier in de hand.

„Hèhèhè-èèè! Hèhèhè-èèè ... wat siet-u d’r uit!... Je sou soo bang worre!”

Of ze even ’n schaar wou halen. Door dié oogen kon ’k niks zien. Die brandden als vuur. Netjes rondde ze de oogen wat uit. En dan ging het. Eerst in den keukenschoorsteen een langgerekt Boe-hoe! Boe-hoe! en de barbiersjongen aan ’t klotsen met z’n schoenen op het portaal. „Hèhèhè-èèè!” — „Wees nou stil!” — Magge wij ook d’r bij sijn, meneer?” — „Ga u maar eerst binnen.”