Kamertjeszonde

„Ach met die profeete!... Hermans van De Rooie Duivel da's geen profeet... En die bemoeit zich met de mindere man!.. . O soo !.. * Kom Ka, hebbie je nachponnetje ?. ..” Er is iets van ruzie in haar toon nu haar hand niet fortuinlijk is.

„Dag mamma,” wenscht Kaatje, blind van slaap.

„Dag snoet — bè*je ’t kind van mamma ? ... Zal je zoet slaapies gaan doen.”

„Ja mamma ...”

„ ... Enne morgen zal ’k wat lekkers in je trommeltje legge, hoor.”

„Willik meneer is in sijn hand kijke,” smoezelt juffrouw Sten-gevis, even naar Scherp kijkend, dan naar de kopjes, dan naar ’n prent.

„Dank u,”zegt Scherp, grinnekend. „De gevangenis is al welletjes.”

„O soo,” valt juffrouw Doedelaar zurig uit: „meneer is net soo wijs as ik ... Sulleke onsin — got watte-’n onsin — hoe haalt ’n mens ’t in s’n hoofd om an sulleke onsin te geloove.”

„Da’s nou maar omdat u gelukslijn niet gunstig staat,” begint juffrouw Stengevis weer, een weinig valsch. De eerste de beste barbiersvrouw die je met zoo’n arrogantie tegenspreekt!

„Op me woord van waarachtig niet. Nou as u dat denkt, dan het u ’t glad mis. Ik gloof an niks — an niks van die kul. — Je komt altijd bekocht uit, as je an die lutteputtigheid gelooft.. . Op de kermis hadde se me eens voorspeld da’k met ’n offesier sou trouwe ... sulleke kies van die mense ... Jeesis nog toe !... Met ’n offesier! ’t Is se allemaal om je dubbeltjes te doen ...” Dat klinkt als een beleediging.j

„Nou,” zegt juffrouw Stengevis, gepiqueerd-ingehouden: „elk sijn meug sei de boer én die vrat essetee.” ...

„Nou laat mijn dan maar essetee vrete,” valt juffrouw Doedelaar vinnig uit: „essetee is ook ’n eten! Hèhèhè! Mijn man die seit altijd: — Pas op de cente ; da’s alles ! — Ga je mee Ka ? — Seg de heere goeiendag?” Er is even een stilte van vrouwen die slag geleverd hebben : Dan zegt ze weer rustig tot Georgine: „Juffrouw u mot ’r an denke om meneer s’n schoene vóór de kamerdeur te sette en niet voor de voordeur, de eerste de beste die ’s morges ’t portaal in loopt sou se anders kenne gappe, niewaar, as me man d’r niet op let.”

„O, da’s goed. Dank u.”

En die laatste woorden vormen een gèbeürtenis.