Kamertjeszonde

255

„Nou,” zei juffrouw Doedelaar, smalletjes-lachend boven den kiespijndoek: „nou daar geloof ik niet zóóveel van... droome is bedrog... geloof ü nou in droome ? ... ’t Is benauwd as je ze het... maar d’r in geloove !. .. Ik geloof in niks ... In geen god, in geen duvel... en me man ook niet. We sijn allebei vrijdenkers” ...

„Nou,” — beweerde juffrouw Stengevis, bezorgd het hoekig hoofd schuddend —: „je mot niet spotte met dinge as droome — daar sou ’k je verhale van kenne doen — niewaar Sorsien?” „Mamma, geef u nou me nachtpon!”

„Dadelijk,” zei Georgine : „Ik geloof wat an droome. Bij mijn komt alles uit... Vanmorgen was ’k wat blij da’k van ’n huis dat in brand stond gedroomd had ... ’k Zag zóo de vlamme en vonke... Weet-u wat dat zegge wil?”

Juffrouw Doedelaar plooide het gezicht in ongeloovige belangstelling — juffrouw Stengevis schudde wijslachend dat zij ’t wel wist.

„ ... As je van vuur en vlamme droomt krijg je fortuin in je leven” . ..

„Nou daar hè’k wel honderdmaal van gedroomd”... lachte de barbiersvrouw.

„... En zoo is d’r véél meer, niewaar juffrouw Stengevis ? ... Bloed da’s schande, niewaar ? ... Enne n bruiloft... wa’s ook weer ’n bruiloft?”

„ ... ’n Bruiloft da’s verdriet en ’n bruid met ’n bouquet da’s ’n dooie,” lei juffrouw Stengevis uit.

„ . .. Enne d’r zijn nog méér dinge die ’n dooie beteekene . . . Visch da’s ’n dooie,” zei Georgine weer.

„ ... O God,” bobbelde juffrouw Doedelaar in-éens-angstig achter den kiespijndoek : „... ’k Hè-van-nacht van lévende bót gedroomd.” „ ... Nou let u nou is op of d’r geen dooie in uw familie of in uw’s mans familie komt,” troostte Georgine: „Tande uitvalle is ook ’n dooie, niewaar, juffrouw Stengevis ?” ...

„Nou en hóé!”

„ ... Enne as je van ’n dooie droomt dan krijg je met ’n levende te doen — is ’t zoo niet ? — Paarde da’s politie... dat hè’k al gezegd. — Paarle da’s trane...”

,,’k Hè-nog nooit paarle gesien,” slaplachte juffrouw Doedelaar, den kiespijndoek wat verschuivend — „dus daar sal ’k wel niet van droome,”

„Dat kè-je nooit wete” — waarschuwde juffrouw Stengevis,