Kamertjeszonde

*253

„O best, hoor. Niks gehaast heer.. Ja ’n koppie thee lus ’k wel.”

Georgine zette thee in de keuken. Bij de lamp zat juffrouw St enge vis met de kalkhandjes in haar schoot, alles bekijkend zonder evenwel iets lang an te zien. Ze probeerde met mij in gesprek te komen, maar dat lukte niet bijzonder. Yies-lachend, alsof hij moppen aan ’t vertellen was, luisterde ze naar Scherp, die het over den Aureus libellus had.

„Woon je hier prettig, Ka?” zei ze dan, lieverig.

„Nou?”

„Maggie met één woord spreke ?”

„Ja, moeder.”

„Zoo is ’t goed. — Niewaar meneer!”

’k Gaf ’r geen antwoord. Ouwe rancune. Dat voélde ze.

Voor ’t allereerst zag ’k het hoekig, kamerbleek gezicht zonder lach, zónder vies velbobbelen rond den blauwigen neus, zónder zoet vertrekken der sneedjes-lippen. Ze leek zoo precies op een afgeleefden, ziekelijke koppelaarster, die ’k wel eens in de Nes gezien had —, precies dat vermoeid-gluuprige, dat grootegebit-achtige van ’n jakhals bij ’n rottend kreng. Scherp begon de krant te lezen die Frits binnenbracht. Ik leunde slaperig in den leunstoel.

„Hier is de thee .. . Koud, hé ?” vroeg Georgine.

„Nou... En ’n Sinterklaasdrukte op straat!... Je mag Toosie wel wat sende hoor... Se set elleke avond d’r schoentjes uit.” „Binnen !”

Dat was juffrouw Doedelaar met ’n kiespijndoek 0111.

„Maggik Kaatje al meeneme, juffrouw?”

„Nou-ou eerst thee, mamma.”

„Netje legt al in bed ... Wil je met Netje same slape ? ... Da’s lekker, hè ?. .. Same warmpjes onder de wol ... hè ?” „Maggik, mamma ?”

„Als je zoet ben.”

„ ... Hè, heerlik! Hoor u oome Alfed .. ’k Mag met Netje same slape ... Geef u nou gauw me nachtpon mamma! Hè heerlik!... Hoor u, moeder, ik mag met Netje same slape!”

„Heb-u nog altijd zoo’n kiespijn, vroeg Georgine. De barbiersvrouw bevoelde tragisch den kiespijndoek:

„O juffrouw vreeselik.”

„Doe u d’r niks tegen ?”