Kamertjeszonde

252

„Om je nieuwe zinnen. Waarom zet je achter week ’n punt en begin je ’n nieuwe regel met Afwezig?”

Ze kleurde. Die opmerkingen had ze niet graag.

„ .. . Staat ’t dan niet goed? ... Weten jullie nou zoo precies waar je komma’s en punten moet zetten ? . . Dat vin ’k nou nèt zoo lastig als vermenigvuldigen.”

Scherp en ik begonnen te lachen.

„Hè, wat doe je kinderachtig!”

„Zonder gekheid, vin je dat moeilijk?”

„ Ja .. . onmogelijk lastig !”

„Hoeveel is bijvoorbeeld zeven maal een en twintig ?”

„Dat weet ik niet.”

„Kom nou snuit, hou je nou niet zoo !. .. Als je an zeven personen elk een en twintig appelen geeft, hoeveel hebben ze dan bij mekaar ?” Geprikkeld omdat Moos er bij was, spande ze zich in met ’n kleur van onwil en wrevel.

„Zeven maal een en twintig .. . Da’s .. . Da’s . .. Hoor is, me hoofd staat ’r nou niet naar! ’k Wil nou niet” — en ze ging in groote drukte de tafel afruimen. Maar dat was ’n zwak van haar. Komma’s, punten en vermenigvuldigen — daar stond ze buiten. Ik vond het goddelijk — heerlijk.

Nog terwijl Georgine bezig was, werd er geklopt, kwam juffrouw Stengevis op bezoek. Met de kalkhanden in den schoot, gluuprig rondkijkend met de onrustige oogen, lief-lachrig, — wat de vel-opbobbeling om den blauwigen neus telkens weer aandikte, zat ze te informeeren naar de gezondheid van Georgine.

„Zeker kom u om geld, hè ?” viel Georgine haar in de rede. „Nou d’r bepaald om kómme doe ’k niet. Maar as je ’t heb sal ’t me wellekom sijn; me huur, weet je”. ..

„Hoeveel weken krijg-u dan ?”

„Twee weke. Meer niet en dan ’n rokkie van sestig cent, voor ’t kind.”

„Hoe gaat ’t met Toosie ?”

„Nou je moeder was van middag bij me en die het ’r gesien. Se het nog wat nahoeste van de kinkhoes .. . Geen brief van je man, wat?”

„Nee, hij zendt tegenwoordig heelemaal niks.”

„Wat ’n rare swabber toch voor een getrouwde man.”

„Wil u ’n koppie thee ?... ’t Geld zal ik morrege of over-morrege wel brenge.”