Kamertjeszonde

251

’t stampen van de boerenkool. Het was een heel rustig-gezellig middagmaal. De honden boven piesten niet en er kwam geen verstoring. Moos kalm*bleek had ’t over Thomas a Kempis. Kaatje snapte over haar vriendin Netje, die nou al eiken avond d’r schoen voor Sinterklaas uit*zette. Georgine was ongerust over dien man van Singer die ’s morgens geweest was. Ze had de Singer machine op afbetaling gekocht. In ’t kontrakt stond dat elke naaimachine ’t eigendom van de maatschappij bleef, zoolang die niet af betaald was. En ze was zoo stom geweest om ’m naar ’n lommerd te brengen — of liever d’r vader had ’t voor haar gedaan, toen ze in geldnood zat. Als die inspecteur morgen terugkwam of overmorgen en die de machiene moest zien, kreeg je de poppen an ’t dansen. — D’r stond gevangenisstraf op. Of ’k nou niet wou dat ze vier dagen met Piet Brams — ’k kende ’m toch wel, ’t was die komiek, die Piet uit den Haag — op reis ging? D’r vader had ’t nou toch eenmaal aangenomen en veertig gulden was geen kattepis. Zaten we toch al niet in de zorg door de dubbele huur? Dan kon zij de machien inlossen. Over *n paar weken was ze over d’r tijd en was ze de machien kwijt. Nee. Daar hoefde ze nou niet meer over te spreken. Ze was nou juffrouw of mevrouw — wat ze maar hebben wou .. . Spier en meneer Spier liet z’n vrouw niet meer alleen op reis gaan én zeker niet om café-chantant ponshoer te zijn. Ik zou wel ergens geld zien te krijgen of anders wat meubeltjes verkoopen. Als ze me maar hielp herinneren. Ze dee nou wijs met ’n briefkaart aan Singer te schrijven, die zou ’k haar wel dicteeren. Frits moest ’n briefkaart halen en Georgine schreef. Toen ze klaar w^ras liet ze ’t lezen, zag ’k wat ze er van gemaakt had:

Weleedele heer ik ben de gehele week.

Afweezig daar ik uit de stad moet.

En zal u betale de volgenden week hoogachtend uw.

Dienstwillige dienaares

Georgine Davidson.

Op verschillende plaatsen had ze gekriebeld, met e’s of a’s gesmokkeld. Een letter die ze te veel vond had ze met haar vinger weggedoezeld. Maar ’t grappigst was ’t eigenwijs opzetten van nieuwe regels.

„Waarom lach je?”