Kamertjeszonde

250

Hij ging mee eten. De huiselijkheid sloeg ons tegen in de kleine achterkamer. Georgine zat bij ’t raam en Kaatje holde op me toe. Haar mollige armpjes hingen om m’n hals en dan wou ze me niet loslaten.

„ ... Nou-ou... u geef mamma veel meer zoene dan mijn !”

„Hier heb je d’r ’n dozijn ... Tel maar is ... Zoo goed?”

Georgine was stil. Zeker mot met de ouwelui gehad. In ’t keukentje, apart, terwijl Scherp met Kaatje speelde, kwam ’t los, haast op huilen af. D’r moeder had haar zoo bang gemaakt. Of ze wel wist wat ze dee om samen te gaan wonen met ’n vreemden man, die ze tóch niet vertrouwen kon. Wat ’t ’n herrie en ’n spectakel zou geven als Isaak ’r achterkwam. Daar kreeg je moord en doodslag van èn de schande voor de menschen. Ze vond me wel ’n nette man, dat had ze dadelijk gevonden, maar wat voor staat kon je op iemand maken, met wie je niet getrouwd was en die niet van je stand was. Vroeg of laat werd zoo iemand op ’n meisje van z’n eigen stand verliefd en zat zij met de kinderen. En die Jan die had zoo opgespeeld ! Wie of Jan was ? Nou d’r broer natuurlijk. Die had de ouwelui opgezet. De collega’s van ’t orkest waarin die meespeelde, nammen ’m in de maling dat z’n zuster overal gezien werd met die Spier... Of z’n zuster van plan was ’n hoer te worden ? — Dat waren z’n eigen woorden geweest. — Zoo iets godverdommis brutaal van een getrouwde vrouw had-ie nog nooit gezien. Alles zou die an Isaac schrijven. — Want al was Isaac nou ’n jood en geen plezierig mensch : hij verdomde ’t om ’t mee an te zien dat z’n zwager zoo verneukt werd. — En wat of zij an d’r moeder geantwoord had ? — Zij had gezegd dat ze van me hield en dat ’t ’r niks kon schelen wat Jan dee. — Maar wie boter op z’n hoofd had, die most niet in de zon gaan staan, had ze gezegd. — Want die Door die was zwanger van Jan en daar probeerde die nou van af te kommen. — Dat was wel waar had d’r moeder gezegd, maar Jan was in elk geval ’n vrije jongen en zij was ’n getrouwde vrouw met twee kinderen. — En of ze d’r zeker van was dat ze op me rekenen kon, als d’r wat gebeurde ? — En toen had zij ja gezegd, maar die gesprekken hadden ’r zoo zenuwachtig gemaakt en of ’k ’t nou heusch met d’r meende, heusch, en ’t geen scharrelarij van me was — want dan sprong ze de Amstel in. Ik zoende haar tot bedaren en met de nog natte oogen, ging ze voort met