Kamertjeszonde

240

„Waarom heb-je ons niet laten wete, da-je niet meer bij die Bok ben ? — ’k Heb ’n aardig gek figuur geslage, toen ’k in de Van Wou kwam. Daar bè-je maar éen nacht geweest, hè?”

„Ben u éérst bij Thomas geweest?”

„Ja. Wat heb je met die voorgehad? Toen ’k vroeg: woont me dochter hier, toen zei ze, die is hier geen 24 uur in huis geweest... Net kwam die tenor ... hoe hiet-ie ook weer ... Karel Lammers, niet? — Ja, Karel Lammers — de trap af — die gaf me je adres op... Wat is ’r gebeurd?”

„O niks... ’t mensch was zoo vuil. ’t Heele huis stonk van vuilheid.”

„Waarom hoore we niks van je? ’t Is net in de laatste maande of je niet meer bestaat.”

„Nou, me huishoue mot u rekene.”

„’k Kom je ’n commissie brenge... Piet Brams was vanmorge bij ons om naar je adres te informeere... Hij heeft je hard noo-dig... Vier dage in tournée kan die je hebbe” ...

„Vier dage... da’s veertig gulden... Daarhè’k wel idee in.” „’k Heb ’t maar voor je angenome.”

„O da’s wel goed.”

Ik kuch en kijk haar strak an.

„ .. . Niewaar ?”

Kort schud ik van née, terw^Tijl haar vader naar de platen kijkt.

„Nou da’s onzin,” zegt ze vlug: „véertig gulden”...

„Nee, nee, nee,” knik ik.

„Wanneer is ’t vader?”

„Nou ... begin December, geloof ik.”

„Nee... dan kan ’t niet.”

„Waarom kan ’t niet ? Piet was nijdig dat-ie zoo naar je zoeke moest... Heb jij geld te veel ?”

„Nou, allesbehalve ... maar ... ik ben bezet...”

„Bij wie?”...

„Bij Van Haarlem”...

„O... als je bezèt ben is ’t wat anders... ’k Zal ’m je adres opgeve.”

„Da’s goed... Voor later met pleizier.”

„Je moeder komt daar ook hier. Daar zal je wel ruzie mee krijge”...

„Zoo ... Waarom ? ... Wil u nog een halfje ?”