Kamertjeszonde

236

„ ... Zoo een broekie van vijftien jaar ... Hoe hebbie ’t dan gedaan Frietz ?... Effen stilzitten mijnheer.”

„Nou niét zoo as de hondjes,” lacht de jongen in den spiegel, terwijl ie ’n zeepkwastje uitspoelt.

„Hèhèhèèè! Zoo een aap van een joengen — hoor u dat mijneer... Bij oens ien Duitschland fieken ze niet voor ze achttien zein.”

„Nou — we binne hier niet in Moffrika” — lacht Frits weer. „Nog eens överschere, mijneer?”

„Nee — zoo is ’t goed.”

„Most-ie niet voor z’n broek hebbe, mijneer, dattie al naar die meiden geweest ies, mijneer?’’

„Laat jij dat maar Frits — daar ben jij    nog te    jong    voor. Als

je aangestoken raakt is ’t te laat,” zeg ik,    kort.

„O zoo — Dat zeg iek hem ook — ’n sjanker of een Spaansche kraag, niewaar Frietz ?”

Verlegen — angstig, met ’n öngeloovig betweterig gluren van de waterige oogen, kijkt Frits, die den    grond    schuiert    en    de

haren met ’t stof op een hoopje veegt, z’n    baas an.

„ ... Nou ja !”

„ ... Wat nou ja? ... les ’t niewaar, mijneer Spier ? ... Geef de kaaretjestang ies an Frietz.”

Netjes drukt*ie een gaatje in ’t abonnementsboekje.

„ ... Vlammetje mijneer ?”

„ ... Nee ik moet nog ontbijten. Mörge.”

„ .. . Mörge mijneer.”

In de achterkamer is Georgine bezig ’t bed in de alkoof af te halen. De tafel is gedekt, ’t kind is naar school.

„Weet je wel, Alf, da-we voorzichtig met prate moete zijn?” „Hoezoo?”

„’t Is verschrikkelijk gehoorig. ’k Geloof dat ze in de winkel elk woord kunne verstaan, wat we ’s morgens in bed spreke/’ „Dat weet ik wel. Ik waarschuw je dikwijls genoeg.”

„En benede kunne ze heelemaal alles afluistere. Toen jij gister met Ka an tafel zat te prate en ik effen beneden was om wat water te hale, kon ’k jullie duidelijk verstaan.”

„Ik praat altijd zachies.”

„Onzin, jij vergeet ’t net zoo dikwijls als ik.”

„’t Is hier ’n prachtige inrichting. Kijk is hier. Begrijp je nou waarom je alles hooren kan, wat ze in de barbierswinkel praten ?”