Kamertjeszonde

231

„Vóór zes uur of ik laat de juffrouw door de politie...”

„D’r uit godverdomme! D’r uit, verdomde ploert!”

Hij was al buiten toen ik pas voorbij den stoel van Kaatje was. Georgine zat te huilen, verweet me dat ze me gewaarschuwd had, dat ’t mijn schuld was, dat ze binnen ’n uur d’r boel zou pakken.

„Néé. Dat zul je niet!”

„Dat zal ik wel!”

„Denk je da’k voor zoo’n kerel an de haal ga? ’k Heb voor heeter vuren gestaan. Verrekken kan die. En z’n dreigementen daar lach ik om. ’k Heb Karel voor getuige en z’n vrouw zal ’k op ’n eed vergen ...”

„Sla jij maar door, sla jij maar door,” huilde zij : „en denk je da’k in zoo’n huis ’n seconde alleen wil blijve. Wil-je hebben dat-ze me beleedigen, als jij niet thuis ben? Nee, ik blijf geen uur langer hier, geen half uur!”

„Ik sta op m’n recht!”

„Ach, wat doe je met récht! Ik als vrouw kom toch telkens met die vrouw en met die man in aanraking!”

Er viel weinig tegen te redeneeren. De omstandigheden waren anders geworden. Ik moest aan haar denken. Als ’k uit moést, wat dan? Nee, ’t was hier onmogelijk geworden. Die beroerde Karel! Die lammeling! Net klopte-die an. Of ’k nou maar niet wou opspelen, want Thomas had ’m gezegd, dat-ie geen ongetrouwde paren in huis nam al kon die d’r goud mee verdienen. En tegen z’n vrouw had-ie zóó’n bek opgezet, dat ze in ’n toeval lag. Je hoorde ’r ’t heele huis door gillen!... Of-die helpen wou an de koffers? Hij had zijn kamer ook opgezegd. Hij verdomde ’t óók bij zoo’n lamstraal van ’n vent. Voor zijn part kreeg die Thomas ’n afgedriedubbelde kouwe koorts. Georgine lachte om de vervloeking. Voor haar part zonk die in den grond. En dan Karel weer: voor zijn part kreeg die ’n steenpuist opelkplekkie waar die op wou gaan zitten. Van den zolder sjouwden we de koffers naar beneden. Raar, nóg geen vier en twintig uur hadden ze er gestaan. We dachten er niet aan af te ontbijten. Op ’t bord van Georgine lag ’n boterham met éen hap er in, op ’t mijne ’n half sneedje met kaas. Ka zat onbewogen hapjes te bijten uit ’t stukje koek. Ik nam het goed uit de linnenkast, Georgine lei ’t ordelijk in de gapende koffers.

„Wat heb je ’n mooie broeken, Mol,” schertste ik.