Kamertjeszonde

229

„Wat en toen!... Kind wees toch niet zoo stom!... Wat vroeg ze van oome Alfed ?” ...

„Van oome Alfed ... niks mamma” ...

„Wat zei ze dan van ’n meneer... Denk nou is goed na, dan krijg je twee stukkies koek en ⁷n cent”...

„ ... Nou*ou of die meneer nie me pappa was ...”

„Dat weten we al” ...

„Nou-oü en toen... en toen vroeg ze of ’k ’n jodinnetje was ... Ben ik ’n jodinnetje mamma ? Neé-wèl ? ... Ajassus, nee-wèl ?” ...

„Anders niks ?...

„ ... En toen zei ze dat Koosie véél mooier onderbroeke had ... Dat jokt ze hè mamma... Ik heb veel mooier onderbroeke, nie-waar mamma?”

„Ja, ja.”

„Enne ben ik nou ’n jodinnetje, mamma ?”

„Nee ... En wat zei ze verder ?”

„Da-weet ik niet. Ben-u nou boos? U ben altijd boos op me „Nee, ik ben niet boos. Maar als ze je weer wat vrage van mamma, hoor je, moetje zegge : ik weet niks van mamma, hóór je ?” „Ja mamma.”

„Als opoe je nou vraagt: wat doet mamma, wat zal je dan zegge ?” „Ik weet niks van mamma, hè mamma ?... en dan zal ’k ⁵r zegge..

„Wat ’n onmogelijk kind, toch, hè!”

„Je ben ’n heerlijke snoet, hoor,” schaterde ik.

„Ja, jij heb precies de manier om kindere te bederve! Da’s toch ongepermiteerd dat-ze achter je rug ’n kind uitlioore!” „Kom maar binnen Karel! Binnen!” riep ik, daar er geklopt werd. Maar ’t was Karel niet, ’t was ’n heer met ’n kantoorklerkachtig gezicht. Van de haast van ’t oogenblik heb ’k alleen onthouden dat-ie vieze, zwarte, verteerde tandjes had.

„ ... Meneer Spier ?”...

„ ... Wat blieft u ?” ... vroeg ik verbaasd.

„ ... Ik kom u maar zegge dat de juffrouw” — even kijkt hij Georgine an — „vóór vanavond ’t huis uit mot.”

’n Korte, zonderlinge stilte — ’n bleek achteruit leunen van Georgine — ’n opkolking van dikke woede bij mij.

„... Wie ben jij godverdomme !”

„ ... Late we allebei asjeblief fatsoenlijk blijve meneer en geen