Kamertjeszonde

226

„Mamma !”

„Nou! Wat is ’r nou weer!”

„Me kóüse legge d’r niet in !”

„Kan je me dat niet dadelijk zegge!”

„Nou-ou! Nou-ou, ik kan toch niet op me bloote voeten naar beneje loopen !”

„Hè ! Lastig kind !”

Voor de derde maal springt ze ’t bed uit, zoekt naar de kous* jes: „Nou mamma late legge, hóór!”

„Ja mamma.”

We probeeren nog wat te tukken, ’t Gaat niet. ’t Huis is wakker geworden. Telkens wordt er gescheld, hooren we juffrouw Thomas aan de trap boodschappen opgeven an d’r kruidenier, groenteboer, vleeschhouwer. Op straat schreeuwen de venters en bóven is een behanger bezig een zeil of ’n kleed spijkertje voor spijkertje vast te zetten. Wéér gescheld: „Niks noodig!”en ’t dichtslaan der deur. Dan ’n man met kolen, die ’n zak naar boven draagt — plomp — plomp — plómp — en ’n aanmanen om niet te morsen en de kinderen die weer beginnen te knikkeren en ’n geroep „Voddè. — Vohidde. — Yohidde!” van ’n joodje en 'n orgel dat Behüt dich Gott piengelt. Tot bij elven, hou ’k ’t uit in bed, gekookt, korzelig, niet gewend om vóór twaalf wakker gemaakt te worden, ’t Water frischt op. 't Water maakt me héérlijk frisch, akelig optimistisch, akelig sterk van dag-voornemens. Georgine en juffrouw Thomas dekken de tafel — ik sta op ’t balkon, kijk over ’t grasveld naar ’n half opgebouwde kerk, naar morsige huisjes aan de eene zij en kazernehuizen aan de andere. De lucht is zachtblauw met zwanenwit — boven de linksche daken heelemaal sneeuwblank. Hier zullen we ’n gezellig hokje hebben, zonder overburen, zonder benauwende ramen, daken, gevels, gordijntjes, bloempotten. Da’s wel iets buitengewoons.

„Wat ’n goed ontbijt, hè?” zegt Georgine.

„Jongen, jongen... ’n juffrouw in de Pijp, die worst, koek,, kaas en eieren geeft... da’s wel wat verdacht. .. Zoo Kaatje: ben je daar eindelijk?”

„Dag oome ... Kijk is wat 'n knikkers!” . ..

„ Yan wie heb je die ?”

„Van Koosie ... Die maggik houe tot vanmiddag.”

„Wil ik is met je knikkere ?’*

Voor ’t eerst sinds jaren, eeuwen, hou ’k ’n kalkigen knikker