Kamertjeszonde

225

bruine glacé ... en ’t geruig, ’t wollen gepluis van den mouw van zn winterjas ... en de glacéhand met den witten manchet-rand an 't trekke ... an ’t trekke ... an ’t trekke ... an de vuile groenbeslagen schel... bij de geelgore deurpost... o zoo . . . o zoo ... o zoo ... Nou maar lékker niet... Hè-hè ... Lekker niet...

Yroeg wakker gemaakt door Kaatje en Koosie Thomas die op de gang aan ’t knikkeren waren. Hard snoerden de knikkers over ’t hout.

„Nee jij doe valsch Koosie ... Jij staat over de streep.” „Niewaar, kijk maar naar me voet... Zie je nou wel?”

En ’t vinnig geloop van den knikker, die tegen den drempel plonsde.

Georgien ’t bed uit.

„Allemachtig pas half negen!”

Op de bloote voeten liep ze naar de deur, draaide den sleutel om.

„Daag mamma!”

„Dag juf-föü,” ’t volle-neus-stemmetje van Koosie.

„Dag kindere ... Niet zoo’n leven make ...”

„Maggik binne komme, mamma?”

„Nee, snoet.”

„Maggik nog effen bij u in bed komme ?”

„Nee !. . . Mamma wil alléén legge . . . Vraag an de juffrouw of ze je an wil kleeje en of ze je ’n boterhammetje wil geve ?” „Mag ’k op straat spele, mamma?”

„Nee... Strakkies komt Oome Alf... en maggie met dié spelen, hóór?”

„Ja mamma.”

„Nou niet meer knikkere.”

Georgine wéér in bed, haar kouwe voeten tegen mijn beenen warmend.

Zacht-vingertjesgeklop.

„Mamma !... Mam-ma !”

„Ja-aa!”

„Mamma me toffels staan bij u!”

Georgine ’t bed uit, kijkend onder de stoelen en de pantoffels aanrijkend: . .. „Hier.” De deur op slot en zij weer inbed, bibberend van kou.

15