Kamertjeszonde

218

„Ik denk da’k voortaan thuis blijf ’s avonds,” zeg ik. „’t Is hier best uit te houen. Daar zal ’k ’n tafel zetten, bij ’t raam en ’n lamp van thuis meebrengen en dan blijf ik rustig werken.¹’ „Denk je dat jij dat uithoudt?” lacht Karel. „Die nachtpit wil thuisblijve ! . . . Over een paar weke zie ’k jullie wéér in de koffie-huize, komme jullie wéér bij Guus en Dirk!”

„ Jawêl!” zeg ik rustig.

„ ... Verwed je ook zes kistjes?”

„Drie dozijn als je wil.”

„Nee, doe maar zes.”

„Goed — als je mij en Georgine ziet boemelen — versta je : boémelen avond aan avond — dan neem ik zes kistjes.”

„’k Maak zaken!” lacht Karel: „Da’s twaalfhonderd sigaren in twee dagen. — Zoo’n nachtpit heeft ’t lef om te wedde !” „Mamma mag ’k nog ’n beetje saus ?”, vraagt Kaatje, heel zachtjes. „Zit je lekker, snoet, met je beentje tegen me an?” vraag ik. Ik hou van het kind.

„Nou-ou ! ’k Heb ’t hier wat goed, hé mamma ?”

„Geef me is ’n zoen.”

De glimmende boterlipjes houdt ze op en ’k zoen haar.

„Wat hé-je vandaag gedaan?”

„Ik heb mamma gehollepe, niewaar mamma?”

„Zoo. Je ben ’n knappe meid, hoor.”

„En ’k heb met Koosie gespeeld.’”

„Wie ’s Koosie ?”

„Nou-ou, da’s Koosie Thomas. Die ’s niet zoo ondeugend als Pietje Bok, w^el Mamma ?”

„Nee, das ’n zoete jonge.”

„En wat hebbe jullie gespeeld?”

„Nou-ou van alles.”

„Volgende week ga je naar school, hoor!”

„Ga 'k naar school, mamma?”

„Als oome "t zegt,”

„Ga ’k dan léze ?”

„Nou! En schrijve!”

„Ga ’k dan ‘n brief schrijve?’

„Natuurlek.”

„An wie ?”

„An opoe en an opa.”

„En an pappa ? ’