Kamertjeszonde

212

ze in de alkoof, trekt haar mantel an, pent den hoed in het haar. „Kom nou Guus.”

Dirk zit half-ingebogen, wat aangeschoten, op z’n stoel, als met ’n deuk in ’t zware lichaam, verroert zich niet. Karel probeert Guus tegen te houden, lacht, trekt de pen weer uit haar hoed...

„ ... Maak nou geen gijntjes, Karel... Laat me los ... Die beroerde pestkop ... ’k Zal ’m leeren as die zegt da’k lieg!... Ik liegen!... Je ziet me niet weer terug, hoor je!... ’k Ben jou kwaje meid niet... Stront voor dank!... Da’s nou je dank, dat je zoo gemierd heb voor ’n souper!... Da’s voor je jaardag!... Als anderen d’r bij zijn heeft-ie altijd wat... dürft-ie ... dürft-ie ... die lafbek ... Ik ga weg ... Bonjour!... Dag Trees!... Dag Spier.. . Nee laat me hand los, Spier! Ik verdom ’t! ’t Spijt me voor jullie . .. Bonjour!... Bonjour!”

„Kom hou d’r nou terug,” zegt Karel: „Wees jij nou de wijste, Dirk” ...

„Laat ze maar gaan,” zegt hij met ’n resolute magerte op z’n gezicht, met ’n walg in de oogen, terwijl de deur achter Guus dichtvalt... „Ik ben beu van d’r herrie. Ze liegt en dat vóél ik. Zij en Duif verneuke me. En nou mot ’t maar uit zijn.”

„Voor één nacht,” lacht Karel: „morgen koekeloeren jullie weer.” „Wel ja,” zegt Trees: „jullie benne nou wat moe en wat vervelend. Elk huis heeft z’n kruis. Je heb gelijk. Die Duif mot Moos niet uitschelden.”

„Nee,” zegt Dirk: „nou is ’t uit. Als ’k zeg dat ’t uit is, is ’t uit ’t Komt van haar niet te pas om telkens weg te loopen” — en sterk door zooveel getuigen, sterk door ’t gesprek in den vooravond, vervolgt hij me ankijkend: „ik zal nou is tóónen, goddoome, da’k wil heb. Laat ze nou maar bij d’r moeder blijven!” „Hahaha!” — lacht Karel: „om zes kistjes sigaren wed ’k dat ze morgen” ...

„Nee!” schreeuwt Dirk in ééns met ’n losbarsting van woede en om zich sterker te maken slaat-ie met z’n vuist op de tafel dat de borden en glazen rinkelen en een bord aan stukken op den grond valt: „Nee! ’t Is uit!”

„Nou tóch om zes kistjes,” houdt Karel lacherig aan.