Kamertjeszonde

209

maar voor je! — Guus wou ’m wel hooren. Nee an Guus wou Karel ’m niet vertellen. An Duif dat ging nog. En hij fluisterde in d’r oor en d’r dikke kwalkoonen rimpelden op en d’r oogjes kregen ’n lolglans. En dan stond ze op en fluisterde ’t over an Guus met zachte proestlachjes en zei Guus: O-o! — O o! wat ’n gemeenè en proestte en zei nog is — O-o ! wat ’n vuilè ! en vertelde ’m weer zachies an Dirk, die stilletjes lachte en dan achterover viel in z’n stoel en met Karel samen hardop schaterde. —    Goed hè ? —    Hahaha!    —    Hohoho! —    En dan

Trees die    luisteren kwam    bij Guus,    met d’r arm    om den

hals van Guus en in aandacht naar beneden keek en gespannen luisterde en ’t ook uitgilde... Wat è gemééne ... Hé-jasses hoe    vuil! — En dan Georgine    ook bij    Guus en    nog

eens ’t zachte fluisterverhaal en even ’n glimlachen en ’n ...: Is dat nou    alles ? Make jullie daar zoo’n    drukkie    van ? Die    hè’k

al voor ’n    half jaar op de reis gehoord.    — O maar jij ! Jij    ben

zoo door de wol geverfd! — En dan Trees an ’t vertelle an Scherp en Georgine an mijn oor... en de andere an ’t opletten wat    wij voor gezichten trokken... en    ’n gelispel in

m’n oor, iets héél vuns, iets heel bed-plats en ’n nalachen van allemaal. — Hoe z’t toch verzinnen! — Wie of nou zoo’n mop ’t eerst vertelt! — Zeker ’n fijn lid! — Duif verslikt zich in brandewijn, wordt paars-blauw, met benauwd-heesche opha-lingen. Karel klopt ’r den    vetten rug.    — Hé, daar    zou je in

stikke. —    Uchè-uchè-oe-oe!    — Stukkie    droog brood slikken. —

Wel nee, da’s goed voor ’n graat! — Hè, ’k dacht dat ik stikte. — Guus had dat ook eens gehad met azijn. Met azijn was ’t veel erreger. — Nou maar in champagne dan, zei Trees. — Da’s nou niet iets waar je je dikwijls in kunt verslikken, zei Karel — Weetje wat benauwd was ? Als je lachen moest met ’n vollen mond. Nee, niesen. — Niesen met ’n vollen mond dat kwam nooit voor. — Zoo ? als je verkouwen was ? — Meijer, de vader van Stientje, die was altijd verkouwen, zei Duif. — Onzin, dat bestond niet. — Nou Meijer had altijd ’n natten neus. Ze moesten ’t maar is vrage an de mense waarmee die speelde. Ze wouen op ’t tooneel nooit van ’m gezoend worde — zoo vies as die was. — Wat Duif toch altijd ’n kwaad van Meijer sprak ? Hij was toch de vader van d’r kind. — Ze kon ’t niet hellepe dat ze zoo ’t zuur an ’mhad. Had-ie haar niet met d’r kind late zitte ? — Dat dee Moos weer vlam vatten. — Waarom ze toch zoo godsnakend zat te liegen.

14