Kamertjeszonde

end. Trees klapte in ’t witte handje, ’t Kind geleek zoo sprekend op ’t lijkje van ’n verdronken meisje da’k eens op ’n gracht had zien liggen, tusschen ’n hoop nieuws-gierig volk. Karel was de eenige die langzaam doorproefde van z’n vla, de eenige an de tafel, die in ruïne van vuile bemosterde borden, half-volle glazen stond.

„Leg d’r handjes in water,” zei Georgine. Scherp ging naarde keuken, kwam met een soep trien met water, *t Kind bleef bewusteloos.

„Hoe onpleizierig voor jullie — dat ze je zoo stoort,” zei Duif. „Nou da’s minder.”

„Daar wordt heelemaal niet opgelet.”

„Wrijf d’r slaapies met azijn.”

„Laat 'r maar stil legge,” zei Duif nog eens: „al die drukte en die raadgevinge hellepe niks. Ik weet ’t toch beter ! ’t Beteekent geen zier. Zie je nou wel ?”

’t Kind kwam bij, keek met dronken oogjes rond, herkende de menschen, lachte flauwtjes omdat ze de algemeene aandacht had. „Is ’t beter Stientje?”

„Ja, juffrouw.”

„Was je weer zoo raar om je hart?”

„Ja ma.”

„Laat ze nou maar naar bed gaan.”

„Ja da’s ’t beste voor d’r.”

„Wil je naar bed, Stien?”

„Ja juffrouw.”

„Dag Stientje.”

Ze zei iedereen goeien nacht —■ elk ’n verlegen handje, nam haar stukje citroen vla op 'n bordje mee naar achter. Of Guus ’r wou kommen toedekken? — Wel nee. — Wat ’r ’11 kakkie van gemaakt werd van zoo’n kleinigheid, protesteerde Duif. Nou. . . kakkie ... kakkie — of ze niet zag dat ’t kind doodzwak was ? — Zwak, watte larie ! Toen zij die leeftijd had, kreeg ze ellek oogenblik ’n toeval dat ze ’n uur weg was en zoo blauw zag as ... as ... — As bevroren schelvisch, lachte Karel. — ’t Was toch goed om is met ’r naar ’n dokter te gaan. — Wie of dat betale most? Af-schuive dee d’r vader niks. — D^rr waren toch poliklinieken. — Ach wat, ach wat... meissies in de groei en niet gewend om ’s avonds warm te ete... Je mot is rekene, ’t is over hallef twee. — Hé ! dat was weer iets van Karel! — U it z’n broekzakken haalde-ie ’n berg okkernoten en olienootjes. — Hij had