Kamertjeszonde

205

Nee. Zeen is geen Hollandscli. — Je spreekt van pees.—Wat’n strijkop! — Wie d’r nou niet van zeen gehoord heeft! — Nou, hij niet. — Die pees dan, die péés dan, die péés, hoor je, mottie d’r eerst uitsnijjen. — Ja, morgen brengen! — Daar zal hij wat van terecht brengen ! — Kijk die nou is zagen op die zeen, ’t is om zenuwachtig bij te worden. — Je mot geen zeen zeggen. — Je mot pees zeggen. — Hahaha! Da’s net zoo iets als Duif d’r makkero-makreel! Dirk is ein. delijk klaar. — Geven jullie nou maar door. — De pickles zoo maar uit de pot. — D’r staat ’n vork in. — Nou, godverdomme Duif, niet met je poot e an de olijve kommen. — Wat, niet met me poote? Olijve mag je met je poote anpakke an de fijnste diners.— Ja, daar heeft Duif gelijk in. — Wel sodeju, da’s wat nieuws. Olijve met je poote anpakke! — Da’s weer zoo iets bijzonders.— Nou tóch doen ze ’t. — D’r legt nooit ’n vorrekie bij. — Karel vliegt weer lawaaiend, druk, gillend op. — Die verdomde Duif om ’m ’n pit in z’n nek te stoppe. — Da’s lekker voor ’m. — Straks heeft ie haar ook te pakke gehad. — Nou maar zoo’n beroerde pit, die langs je rug glijdt en in je tricot gaat zitte! — Trees steekt ’n uitje uit de pickles op d’r vork, sart ’r Scherp mee, die drie-, viermaal hapt, laat ’t mij dan opeten, wat Geor-gine nijdig maakt, die niet meer met me spreken wil. „Nou maalzijt,” zegt Duif. — „Bon appétit, messieurs, ministres intè-gres,” reciteert Trees. Dirk is al begonnen, ’n Heele snee rosbief wentelt-ie om z'n vork, hapt ’t in eens op, praat dan met ’n mond zoo vól dat ’r alleen wafgeluidjes te hooren zijn. Bescheidenlijk, met stil bewegen der vuile handjes legt Stientje ’n reep vleesch op ’n boterham, snijdt die in dobbelsteentjes, eet met ’n vrindelijk-verlegen lachen op het smalle gezichtje. Ze zit kleingelukkig tusschen de groote menschen. Guus kijkt met glinsterend-oplettende oogen naar de aardappelschaal, die Duif in de handen heeft. Duif pikt al de bruine aardappels uit, laat de bleeke liggen. Trees ziet hoe Guus kijkt, kijkt mee en zegt: „Duif, neem nóg ’n paar aardappeltjes.” — „Houen jullie óok zoo van korstjes?” —, vraagt Duif ongevoelig. Nou. Met z’n mond half vol vertelt Karel dattie, toen-die klein was, altijd bij z’n moeder in de keuken stond te bedelen om de aardappelpan te mogen uitschrappen. Of z’n moeder nog leefde? Nee die was gestorven an kanker. An kanker? An kanker? Daar was ’n oome van Trees ook an gestorreve. — Z’n tong hadden z’m opengesnejen dat ’t bloed d’r uit sprong tot an de zoldering toe. — Of dat nou ver