202
„Dan mot ze maar niet zegge dat vader ’n stinkert is — van me vader hè’k” — hier houdt Stientje even op met haar gesnik — „nóóit wat gezien. Van haar wèl”.. .
„Wel Goddoome, jou vuile salamander, wil je je bek houe! Doe je bek nog is ope!” snauwt Duif woedend.
„Nou, nou, niet slaan Duif!”
„Is dat gedonder nou uit op mijn kamer!”, — bulkt Dirk in eens: „je heb je poote thuis te houe: Jij stelt je goverdomme an of ’k jou kwajongen ben.”
„Maak jij nou geen ruzie,” zegt Guus kalmeerend.
„’k Zou toch denke,” zegt Duif vinnig, „dat ’t mijn kamer is en mijn meubele —, dus jij mot niet zoo’n kakkie make.”
„Jouw meubele” beweert Guus met ’n driftig anloopje voor Dirk partijtrekkend: „jouw meubele... d’r is geen stuk van jou... net of ’k die kerel van de afbetaling niet elleke week an je deur zie . .. Jouw meubele? ... ’t Is me wat sjijns!”
„Is die spiegel niet van mijn? En die tafel?... Jessus, Jessus wat kè jij liege” ...
„Nou Duif, hou nou je smoel... We zijn d’r niet om jouw ruzie an te hoore.”
„’k Zal d’r strakkies wel krijge,” dreigt Duif.
„Kom maar hier Stien — wil je ’n koppie koffie,” vraagt Guus, vrindelijk.
„Asjeblief juffrouw.”
„Zoo’n kreng van ’n meid!” zanikt Duif nog eens na.
„Duif,” zegt Karel: „wat bè-je vervelend.”
„Is me dat ook ’n dier van ’n meid ... Met de dag krijg ’k meer last met d’r. .. ’k Weet niet wie dat kind tegen me opzet.” „Hou nou je kop dicht, Duif!”
„ ... As z’t ’s morgens verdomt om op te staan, kan ’k ’r nog zoo hard met me slof op d’r gat slaan en ze verdomt ’t nóg. Precies de kop van d’r vader. Maar as j’t ’r op toelegt brutaal dier om na je vader over te loopen, dan hè-j’t mis, hoor: Ik hè-zoo lang voor jou krom gelege, dat jou tijd ook is ankomt!” „Godverdomme Duif, hou nou je smoel!” roept Karel weer. „Wel ja — wel ja. — Daar krijg je kindere voor! — ’t Zou me wat moois zijn, as hij recht op d’r had — die vuile makkero.” Karel schiet in den lach, druk, als altijd...
„Da’s weer iets van Duif! Da’s weer nèt iets van Duif! Wat ’s ’n makkero? Hahaha! Hahaha! Wa’s ’n makkero?”