Kamertjeszonde

201

Kareltje, lekker beest, kom jij naast mijn zitte. Al dat gehoer kan ’k niet anzien. Ik heb óok geen visschebloed in me lijf! — Jessus, jessus — Spier wat hé-jij ’n kringe onder je ooge. Jij doet ’r te veel an, hoor!”

„Ben je nou al dronke,” vraagt Dirk.

„Verrèk jij! ’t Lijkt wel of je me vader ben!... Is d’r nog ’n plaassie op de kanapee?”

„Nee,” zegt Karel: „Daar kan jouw dikke kont niet tusschen — kom maar naast me in de leunsteul.”

„Dag moe, dag juffrouw'’... Stientje, ’t kind wil schuw naar achter.

„Wel-nee, lieve Stientje: d’r bij blijve, ’k ben maar ééns jarig. Van nacht mag ze hier zijn, hè, Duif?” vraagt Guus.

„Mij hindert ze niet... Maar ’t wordt anders ’n krèng van ’n meid ... Yerdiene doet ze ’t niet.”

„’t Kind werkt toch de heele dag! Wat wi*je nog meer van d’r?” „Werrekt ze de heele dag?” zegt Duif nijdig, „zit ik dan op me gat? Ze voert geen bliksem uit. Noem jij dat werreke in zoo’n klein huishouen ? ... Toen ’k om twaalef uur opstond had ze nog niks gedaan, die luie vlerk” ...

Stientje, beleedigd door mama’s scheldwoorden, begint te huilen. „Ga maar naar je nest! kat! Mot je gaan blerre!

„Je snauwt ’r ook zoo af,” zegt Trees, sussend.

„Dat verdient ze... Da’s ’n stille, wat ik je smoes! Weet je wat ze van morgen zegt, die snotneus, omdat ’k ’r verbie d’r vader achter z’n kont te loope ?” . . .

„Nee,” zegt Stientje snikkend: „Dat hè-je me niet verboje; je het gezegd: je vader is ’n stinkert” . ..

„Hoor je d’r? Hè’k nou gelijk? Ze laat me nog niet eens fatsoenlijk uitprate .. . Wil jij je bek wel is houe as ik praat?” Wie het jou geleerd ouwere mense in de rede te vallen?... ’k verbie d’r d’r vader achter z’n kont te loope, die vuile stinkert, zeg ik, die zich van ’n getrouwde vrouw laat minteneere — hè’k gelijk as ’k ’t verbie? — toen zegt die brutale snothannes — nou raai is wat? — ’k geef ’t je te raaie — : van me vader hè’k teminste nooit wat gezién! — Nou vraag ik je? — zou je d’r niet met de pook op d’r kop slaan? — Mot zij zoo iets an d’r moeder segge, die ’t vrete uit d’r eigen mond spaart, om ’t haar toe te stoppe. — Hè’k gelijk, Guus?” —

„Nou,” zegt Guus: „ze zal ’t zóo niet bedoeld hebbe.”