Kamertjeszonde

197

ongeluk... Of je daar met halve woorden op zinspeelt... ’k Begrijp het zelf wel... Je hoeft ’t me niet te zegge... An mij zie jij jóuw voorland ...”

„ ... O ? ... Liever niet” ...

„ ... Je wént an ze ... Denk je dat ’t liefde is? ... Liefde? ... An me laars!... Als je mot heb gehad, kruip je weer naar elkaar, voel je iets leegs ... wil je ze weer hèbbe . .., bè-je blij dat ’t weer in orde is ... Eens hèbbe we twee dage mot gehad — wou ’k ’t uitmake, ben naar de hoere geloope — maar dat was zoo luizig-beroerd, dat ’t me weer voor ’n halfjaar opfrischte . .. ’k Voel me niet op me gemak thuis, of ’k mot me oud huisjassie an hebbe en ’n avond, ’n hééle nacht zonder Guus... dat is . .. dat is... Ze wéét ’t wel. Tegenwoordig heeft ze ’n nieuwe treitermethode ... ’n methode die me opvreet, die me nóg meer kapot maakt, nóg méér naar de kelder helpt, die ’t laatste beetje fut uit me donder haalt” ...

„Zeg nou maar alles.”

„Was jij ’r bij — die avond bij de Mijtelaar toen ze an Duif vertelde dat ze ’n nacht thuis geslapen had, omdat ze zich voor d’r broertjes en zusjes geneerde, die telkens an d’r moeder vroege waar Guus toch altijd zat — was jij ’r bij ? Ja, niet ? En dat ik die nacht tot vier uur ’s morgens voor d’r deur op-en-neer geloope had, om d’r af te wachte? Duif gaf d’r gelijk, weet je wel ? Dat grappie haalt ze nou telkens uit. Als we ruzie hebben blijft ze thuis slape. Slape. Dat zegt ze. Slape ! ’k Geloof ’r geen bliksem van. Ik sta nachte van twaalef tot vijf in ’n portiek an de overkant, beloer ’t huis en de straat. Niks. Den anderen dag komt ze naar me toe, zegt dat ze om elf uur naar bed is gegaan met kramp, altijd met kramp. Ik geloof d’r niet, maar ze bezweert bij mijn en haar gezondheid en zoent me en pakt me. Verlejen week ben ’k al om negen uur ’s avonds over d’r deur gaan staan — om négen uur , — en in die vervloekte kou hè’k gewacht tot half-vijf... ’k Heb ’r niet uit zien gaan, niet thuis zien komme ... Anbelle durf ’k niet. D’r moeder is op me gebete. Die geeft mij van alles de schuld en d’r zusjes, die ’s avonds nog op zijn, kenne me. Yan negen tot halfvijf in de kou en met je gedachte alleen en denke an ’t gedonder met je aardappele, an je geld dat vastzit... en je’ de onmogelijkste dinge verbeelde — dat ze met ’n ander ... mét ’n ander ... Yan nacht hé’k wéér ’n nach-ie gehad !... Bij de bitter kregen we gister stront — raai is over wat”. .,