Kamertjeszonde

196

„Néé, jongen.”

„Al zeg je nou nog zoo vast en zoo zeker: néé — ik zeg je — ik zeg je — zulke vrouwe als Guus, Trees en Georgine hale ’n man naar beneje, takele ’m af. — An ’t end blijft ’r niks van je over/’

„Dat zal wel van je eigen wil afhange.”

„ ... Wil! Wat wil... Jij begint pas. Ze sloope je vóór je ’t merkt... Als je wat moois    zegt    lâche ze ... Als je met    ’n    vrind

praat over dinge, waarvan ze    te vér afstaan... zitte    ze    ’r bij

met zulke lange smoelen, hebbe ze de pest in, omdat ze je niet begrijpe... Strindberg heeft gelijk... Ze zijn vijande van de man... Ze hate in ’m juist wat ’m mooi maakt... Ze voele dat ze niet meetelle als ’n man in extase is over dit of dat... Dat trappe ze wel uit je ... en boedeere én make kwestie ... Dan lulle ze dat je niet mot late voele dat-ze zoo weinig wete ... dat je niét meer van ze houdt, omdat je telkens met je gedachte bij àndere dingen ben ...    en als je dan van d’r houdt    en    geen

zuur smoel kan zien, ga je    naar    de verdommenis...”

„Als je dat voelt, moet je je schrap zette. Eer ik mijn Mei in aardappele begraaf moet er nog veel gebeure.”

„ Jawèl. Jawèl. Later kom ik bij je !... ’k Heb ’n paar maal geprobeerd ’s avonds wat te leze... Dan ging ze alleen naar De Slok... ’t Hing ’r de keel uit... Ze verdómde ’t... Als ’k de heele avond gewerkt heb, zegt ze — die stinkende rolletjes in ’n klucht noemt zij werreke ! — mo’k wat ontspanning hebbe .. . En d’r waanwijsheid ... Na drie, vier maande zijn ze zoo wijs, pronke ze met de veere die ze van je gestole hebbe ... Ze be-stéle je ... Als je ze iets duidelijk maakt, wat ze nog niet wiste, luistere ze met ’n gezicht alsof je ze niks nieuws vertelt... Soms hebbe ze de onbeschaamdheid te zegge : Is dat nou alles ?... En meestal — je mot ’t maar is probeere — wille ze je later afbluffe met je eigen gedachte, met gedachten die ze opgevange en hallef begrepe hebbe... ! Bij tijje hè-’k lust Guus bij d’r strot te pakke, d’r te wurge ... Maar de vrouwe palme je in als ze wille. Ze doen alles met je als ze wille. Als ze lief doen en zacht en aanhalig, vergeet je d’r stomheid, d’r krengerigheid en telkens weer gebeurt ’t dat je je gelukkig bij ze voelt, niks wil veranderd zien an de bascule waarop je te schommelen zit... Guus heeft fluweeligs an zich als ’n kat... Als ze me zoent, is ’t soms alsof ’n kat langs me strijkt, ’n huispoes ... Ze is me