Kamertjeszonde

17

mond, smakkend heen en weer, laat een schepje proeven aan de vrouw, die daarvoor expresselijk haar chocoladelippen aan een schoonen zakdoek veegt. Bij elk van zijn bewegingen lóér ik. Een harig diamantjoodje dat ijs consumeert is een uiterst komisch ding.

„Hé, dag Georgine!”

Karel is opgestaan, praat met een jonge vrouw in de zijstalles. Ik hoor haar lach, zie ’n tip van ’n bruine voile naast zijn rug. Hoe is ’t mogelijk! Zoo een tenortje ontmoet overal kennissen. Nou lacht hij. Nou zij weer. Ik geeuw. En ’t tweede bedrijf begint.

„Wie heb je daar gesproken?”

„^?n Ouwe kennis.”

Sist! Sust! Da’s de kaalhoofdige meneer, die knorrig omkijkt.

„Nou heb maar zoo’n drükkie niet,” zegt Karel.

„Ik heb óók voor me plaats betaald,” zegt de kaalhoofdige, vuurrood.

„Ja, dat zal wel,” zegt Karel kalm. Het diamantjoodje kijkt om en de vrouw met de paarse, groene, gele bloemen kijkt om. Maar de heele zaal lacht en gauw kijken ze weer allemaal naar het tooneel.

Nu gluur ik uit verveling naar de zijstalles, om te zien met wié Karel sprak. Ze heeft haar voile opgeslagen en we kijken elkaar tegelijk aan, recht in de oogen, toevallig. Als ik dadelijk weer voor me kijk, weet ik dat zij gröóte, grijze oogen heeft, aangename oogen. Ik probeer ze nog eens te zien, maar Karel zit anders. Z’n hoofd staat in den weg.

„Hoe heet die dame, waarmee je daar heb gesproken,” fluister ik.

„’t Is de zuster van Casper.”

„Van wie?”

„Van Casper, de pianist.”

„Sust! Sist!”

„Man, hou je bek!”, brom ik tot ’t kale hoofd en volg voor ’n paar minuten de grimassen op het tooneel. Nee, waarlijk, ik begrijp niets van ’t genoegen rondom. Op mijn manchet begin ik een paar noodzaaklijke dingen aan te teekenen waarvoor ik morgen te zorgen heb en wéér ontmoet ik de grijze, gróóte, eerlijke oogen. Ik hóü van die effen, strakke kleur.

„Had me nou maar ’n dubbeltje gegeven 0111 111e te laten scheren,” fluister ik weer.

„Waarom ? ’t Is niks erg.”

3