Kamertjeszonde

195

„Wat ben jij toch nog altijd ’n donderhond!” zegt-ie na een poos met overtuiging.

„Herinner je je,” zeg ik lachend: „hoe we eens samen hebben loopen te o-ja-en, niks anders dan o-ja-en met die assistent van de snijkamer die ons liep te verkrengen met zijn theorietje over bewustzijn en protoplasma?”

„Ja zeker.”

„Denk je nog wel is an die tijd, Dirk?”

„Ja zeker” ...

„Ik zie jou nog kommen oploopen. toen je flauw was gevallen in de snijkamer.”

„Of ik me dat herinner! ’t Was ’n vrouw met lang blond haar...”

„Wat was je daar onderste boven van.”

„Nóu... Later hè-’k ’t nóg eens gehad, weet je wel?”

„Bij wat was dat ook weer?”

„Op de kliniek, toen ’n kind dr lip geopereerd werd.”

„Was je moeders erfdeel toen maar niét losgekommen, wat?” „Ja, gek-hè! — Dan was ik nou misschien dokter geweest...” „ .. . liep je niet over aardappelen te leuteren.”

„Nou... leuteren is wat sterk.”

„Léés je nog wel is wat?

„Daar hè’k zoo verdomd weinig tijd voor.”

„Als ’k al die ouwe Nieuwe Gidsen in je kast zie staan, heb ’k altijd meelij met je.”

„Jij héb goverdomme geen meelij met me te hebbe!”

„ ... Weet je nog, die avond bij Sal.. . Wat heb je toen mooi uit Mei voorgedragen. En wat was dat ’n móóie avond.”

Plomp trapten z’n groote voeten in de plassen. Het sterk, beenig lichaam was iets gebogen, de ruwe hand duwde den bril tegen de oogen. Sterker kreeg ik die zonderlinge impressie van ’n heel groot hoofd en ’n heel klein lichaam te hebben. Dirk zei niets. De halve Vijzelstraat liep*ie stug, gepantserd in z’n zware beenigheid. Toen begon-ie weer:

„ ... Als ’k jou ’n raad mag geve... Maar je mot ’r niet nijdig om worde ... Dan, dan most jij met die vrouw van jou breke ..

„ ... Waarom?” ...

„ ... Anders loop jij na zooveel tijd, net zoo belazerd als ik nou.” „Neè, jongen.”

„Ja, jongen.”