Kamertjeszonde

190

alle sterfelijk — of als je iets óverkwam — heb ik dan recht om in jouw huis te blijve? — Weet je da’k ’t eens heb bijgewoond met ’n vriendin van me, die nou lang dood is — ze had tering — en die met ’n dokter leefde. — Toen-ie later verliefd werd op ’n meisje uit zijn stand, heeft-ie d’r met de politie uit z’n huis late zette... Wat ’n fielt hé? — nou is ’t een van je eerste lui uit de stad. — Als mij zoo iets gebeurde, sprong ’k de Amstel in” .

Dat was niet onjuist, die gedachte aan doodgaan, aan het overkomen van de ouwelui...

„Hoe moet ’t dan, Georgine. — Bij jou kan ik toch niet komen in wónen —, wat? — bij die zure juffrouw Bok?”

„Nee. Maar ’k zou kunnen verhuizen.”

„Ja — jij zou kunnen verhuizen.”

„En dan bij die mensche de conditie maken, da’k jou bij me op me kamer mag ontvange” . ..

„Ben je gek! Dan denken ze dat je ’n scharrel ben.”

„Nou — dan zegge we da-we getrouwd zijn.”

„Nee. Ik lieg niet.”

„Of da’k in scheiding leg... en zoolang. ..”

„Nee. ’k Huur gewoon ’n kamer voor ons samen en ’t kind en zeg da-we niet getrouwd zijn voor de wet — voor de wet, halia!!”

„Daar krijg je last mee. Je moet de menschen niet zoo wijs maken, Alf.”

„Ik zal ze naar mijn pijpe laten dansen,” zei ik dwaas-sterk.

„Jij bekijkt dikwijls de dingen zoo rooskleurig — hoe zal ’k ’t zeggen? — zoo luchtig, met zoo’n vertrouwen op de mensche, die je nóóit vertrouwe kan, da’k soms bang voor je w^ror” ...

„Bang?”

„ . .. Bang voor je drift als ’t tegenloopt” ...

„Ik vertrouw de menschen niet, kind. Ik vertrouw op mijn voelen van God, God die grooter, mooier is dan menschen hem denken, God, die niet meet met hun maat, God, die ’k zie als iets breeds, wijds, vér weg van dit arme, stomme gewoel. En dat maakt me onbuigbaar” ...

Ze stond stil, sloeg haar armen om mijn hals. In de schaduw der boomen bij ’t water, omhelsden we elkaar als twee dwaze jonge verliefden in dien strak-helderen, lichtenden Novembernacht.