Kamertjeszonde

185

en te kijken naar de lantaarns in ’t water en dan dacht je ... nou ’k zal ’t nog is bij Weinthal probeere ... ’k mot ’t nou maar doen ... Wel Jeezis ben ’k geen jonge man? — Zoo liep*je jezelf op te warmen ... O, ’t was triestig en zoo doen ze ’t allemaal, de stakkers... Dan kwam je bij Weinthal, stond ’r zoo’n man in ’t portiek van ’t Nieuws en dacht je: zal ’k maar weer heengaan ... maar dan dacht-je dadelijk weer: wel nee: wat kan me die vent verdommen, hè’k wat om die vent te geven, ben ’k vrij in me doen of laten, ja of nee en dan belde je weer an... En dan kwam de gouvernante en die zei „Ach sind-sie-es, Herr George?” — je gaf d’r altijd ’n anderen naam op — en dan rook je wéér de zoete lucht van poeder en parfumtjes en liep je nóg is door naar het achtersalon en ging je zitten voor ’n tafel met gebarsten spiegelglas en riep de gouvernante „Au salon! Au salon!” en dan kwamen ze met d’r bloote armen, bloote borsten, zag je de    vormen door    de gazen kleeren en japonnen en    vroegen

ze weer    om    wijn en    zei je dat je ’n flesch boven zou    drinken

en bleef    je    aarzelend    zoeken ... "t Is niet na te vertellen, die

triestigheid... Dan dacht je: zal ’k die kleine nog is nemen — hoe hiet    ze    ook weer    — maar dan zag je die groote    met d’r

zwarte oogen — daar wou je dan wel mee — maar dan dorst je weer niet voor de kleine blonde, die al naast je kwam zitten en je hand drukte tegen d’r beenen — en dan dacht je weer: wat    kan    mij    die blonde schelen: ’k neem de zwarte,    daar hè’k

nou    idee    in    van avond — verveel ik je? Wil je ’t    liever niet

hooren ?” .. .

„ ... Nee. En dan?” ...

„...maar dan dorst je toch niet voor de blonde... en dan ging je mee naar boven zonder zin, zonder ’t minste idéé . .. En dan begon ze je daar te zoenen en ging je op de canapee zitten tot de gouvernante geweest was met de flesch... en altijd ’t zelfde gezanik om ’n doossie cigaretten en dan ging de deur op de knip... en dan dronk je’n paar glazen en dan zei de kleine blonde... Geef-ie nog ’n flesch — ’t was ’n Fransche — ’k zeg ’t maar in ’t Hollandsch — Nee, zei je dan, ’t zit ’r niet an — of zoo iets. — Toe geef ’r nou maar een, dan mag ’k langer boven blijven. — Nee, ’k heb geen geld genoeg bij    me... En

dan    ging    zij    naar boven om zich te wasschen — ’k    zie ’t voor

me alsof ’t nóu gebeurt — en dan trok je je goed uit en zat je zelf an te kijken in den voetspiegel, met zülleke schapige oogen