Kamertjeszonde

182

twee dagen lang ziek was. D’r was niks meer in me leven. Niks. Thuis kon ’k niet blijve; die kerel lag meestal te slape. Als ’k ’m bij me voelde wer ’k koud. O w^rat ’n straf waren die dagen, die dagen, die donkere avonde. Wat zijn de avonde donker, hè, as je verdriet heb en wat dure de nachte!... Vin je niet? Vin je niet? Soms lag ’k ure te snikke, heel-zachies, dat me man ’t niet zou hoore . .. Dan bad ik God . .. ’k weet zelf niet wat... ’k bad maar raak om an iets anders te denke dan an die vuile komediant... En as ’k z’n naam las in    de krante,    dat-ie    wat

moois gespeeld had, dan had ’k ’t    wel    van de    dake    kenne

schreeuwer die man is ’n vuilik, ’n schooier, jullie motte z’n naam niet in de krante zette! — Gek, hè? — Ja zoo doe je. Da’k toen niet dood gegaan ben verwondert me nog... O lieve, lieve Alf bedrieg me niet, bedrieg me niet, bedrieg me niet. . . Denk is an da’k zoo alléén op de wereld ben, dat de wereld zoo leeg is als je van niemand houdt”...:

„Ik zal je nóóit bedriegen, kind, nooit,” zei ik en na een kleine stilte: „En toen?... „En verder?”

„ ... Wat verder?” ...

„ . .. Van anderen” . . .

„ .. . Van anderen ... moet je alles,    alles    w⁷ete?”

„ . .. Alles ... Je moet nu niks overslaan, al je herinneringen zeggen alsof ’k ’11 heel goed vriend, je beste vriend ben .. . hoor je kindje?” ...

„ ... Toen .. . toen — ’k zal éérlijk alles zegge ... toen kreeg ’k kennis an ’n zoon van ’n bankier — die jongen was dol met me — maar d’r heeft nooit wat tusschen ons bestaan — als ’k je dat zeg is dat zoo — die jongen was gek op me, zond me de prachtigste cadeaus en Isaac wist ’r van. Dat vond-ie heel goed. Soms kwam ’r ’n bankie van tweehonderd gulden as ’k geklaagd had da’k ’t zoo arrem had en dan most je Isaac is lief zien, dat vond-ie allemaal best en in bed liet-ie me gelukkig met rust. Daar ha’k ’m wel voor kunne zoene. Die kennis van me was ’n nette jonge. Voor z’n vader most-ie naar ’t zuijen van Frankrijk omdat ie zoo teringachtig was en bloed opgaf. Toen die wegging zei-die: dag Georgientje. Mag ’k je ’n zoen geve? Die hè-’k ’m natuurlijk niet geweigerd, ’t Was ’n leelijke jongen, zoo bleek, zoo mager. Nog ééns heeft-ie me geschreve dattie niks vooruitging en toen hè’k verder niks meer van ’m gehoord. — Die arreme stakker. — Toen hè’k drie weke geleefd